donderdag 7 september 2017

24 uur verdween gewoon in het niets op weg naar Tonga

Tonga is "The place where time begins" en de laatste Polynesische monarchie.
Het is ook de enige Polynesische natie die nooit onder buitenlands bewind heeft gestaan.

We zeilden zo'n 3 dagen naar de Vava'u eilanden, het zeilerscentrum van Tonga en voeren over een nieuwe datumgrens.  24 uur verdween gewoon in het niets.



Vava'u bestaat uit zo'n 60-tal eilanden. De meesten zijn onbewoond. We hadden zin in een rustige stop. We hadden de afgelopen twee weken een pak zeemijlen achter onze kiezen en vonden het tijd om wat rust te nemen. De hoofdreden voor onze stop in Tonga waren de bultruggen.  Tonga is ongeveer de enige plek op aarde waar het toegelaten is om met bultruggen te snorkelen.

Eens aangekomen viel meteen de rustige atmosfeer op.  De mensen zijn hier nog steeds ontzettend vriendelijk.  Jammer genoeg zijn ze niet zo georganiseerd want alles wat goed draait, wordt uitgebaat door uitgeweken Kiwi's, Australiërs of Amerikanen.  We probeerden ook nog wat plaatselijke initiatieven te steunen maar ééntje liep met een sisser af.  Een lokale man kwam met zijn bootje vragen of we naar zijn "feast" kwamen.  Hij beloofde een rondleiding, een maaltijd bij lokale bevolking en slow-cooking Umu gerecht. Hij zou ons oppikken. Die bewuste dag
was er op het afgesproken tijdstip niemand.  Een uur later kwam er een bootje met een dame met een frigobox vol eten. Haar plan was om een maaltijd op onze boot te verzorgen. Op onze boot nog steeds geen emu en een rondleiding hebben we altijd gehad.  Aangezien we de excursie samen met nog een andere boot geboekt hadden, waren we er zeker van  dat we allebei goed begrepen hadden dat we een "feast" hadden geboekt en geen traiteur.  Ik had ze dit graag gegund en toch hebben we ze met pijn in het hart terug moeten sturen.  Die avond zijn we dan maar pizza gaan eten bij het restaurant Aquarium uitgebaat door een Amerikaanse dame.

Gelukkig stellen de lokale ondernemers wel veel lokale mensen te werk en steunen ze met fundraisers ook plaatselijke initiatieven.  Zo zorgen ze voor nieuwe boeken voor de bibliotheek en scholen, ...   De meest ondernemende Tonganen zijn de verkopers op de markt. Ook daar kreeg ik soms zomaar een komkommer of aubergine cadeau.

Verder vonden we er ook onze nieuw boot T-shirts.  Onze oude hebben na een jaartje zijn beste tijd gehad.  Aan boord of in de haven hebben we al snel een roestvlek, vetvlek of een gaatje in onze kledij.  Nieuwe kledij blijft niet zo lang nieuw.  We hebben allemaal wel kledij die we in Australië weg zullen gooien. Er is ook al veel weggegeven of  als het niet meer aanvaardbaard is weggegooid.  Mijn kledij past nu nog in 2 curverboxen.  Daarvan mag zeker nog 1/3 weg op het eind van de reis of tegen dan misschien al meer dan de helft.  Ik ben nooit echt  goed geweest in afscheid nemen van spullen dus bij deze is dit ook weer opgelost.

Terug naar de bultruggen dus.  Er was meer dan één week wachttijd.  Het moest dus toch wel de moeite waard zijn.  Wij hadden geen haast.  Op Vava'u zijn er 44 verschillende ankerplaatsen dus variatie genoeg.  We hadden ook sociale activiteiten.  Wij hadden in de Markiezen afscheid genomen van vrienden met een mega-zeiljacht: Antares.  We kregen nieuws dat ze ook in Tonga waren aangekomen.  Ze zijn superrijk maar zeer "down to earth".  James, de eigenaar heeft gewoon heel veel risico genomen en geluk gehad.  Het fijne aan het verhaal is dat hij als Taiwanese immigrant naar Canada ging en van nul is begonnen. Hij was zelfs de Engelse taal niet machtig. Zijn vrouw is Japanse en de kinderen zijn in USA geboren. Ze zijn nu ook onderweg voor vier jaar met hun kinderen van 9 en 11 jaar. Het zijn interessante mensen en met hun kapitaal ondersteunen ze wetenschappers met hun zoektocht naar oplossingen voor het milieu, ziektebeelden. Daarnaast ondersteunen ze ook een zeer progressieve manier van onderwijs in de USA.

Wat ook fijn is dat de zeilerscommunity een zeer open community is. De ene dag spelen de kinderen op een megajacht, de andere op een catamaran en de volgende dag op een 40 voet zeilboot. De kinderen van het mega-jacht doen gewoon mee.  De ouders geven zelf toe dat ze dit thuis veel minder snel kunnen doen.  Ze zitten op een dure privé school.  Voor de kinderen maakt het allemaal niet uit. Voor ons trouwens ook niet.  Iedereen heeft een interessant verhaal en is op weg voor één of andere reden.  De ene dag spreken we Frans, de andere Duits en daarna Engels. We hebben al zeer interessant mensen ontmoet die onderweg zijn met een 28 voet bootje met nul comfort.  De kinderen kunnen trouwens al zeer goed hun plan trekken in het Engels.  Liv heeft ergens een Amerikaans accent opgepikt.

In Tonga zijn er ook een pak grotten die je al snorkelend kunt gaan verkennen.  De mooiste vond ik "Swallows cave".  Het is er prachtig en de vleermuizen hangen gewoon in de grot.  Verder deed Steve ook nog een memorabele duik naar een scheepswrak in de baai Neiafu samen met onze vrienden van Zatara en Wiz.  Onze Amerikaanse vrienden waren ondertussen ook aangekomen uit American Samoa en Surrarow. We hadden in Bora Bora afscheid van ze genomen. Ze hadden eigenlijk spijt dat ze ons niet gevolgd hadden naar de Cook Eilanden en Niue.  American Samoa is super om te bevoorraden, een filmpje te kijken in een echte cinema en veel Mac Donalds te eten.  We hebben dus niets gemist.

Toen brak het moment aan dat we eindelijk konden gaan "Whale Watchen".  Ik durfde op snorkelen met de walvissen niet te hopen.  We vertrokken dus vroeg in de morgen op zoek naar bultruggen.  Na een uurtje of twee hadden we er twee gevonden. Moeder en kalf.  Van de gebeurtenissen daarna ben ik nog steeds een beetje onder de indruk.  Onze gids sprong eerst in het water en gaf het signaal dat we mochten volgen.  Ik zat bij de eerste groep van 4 mensen en sprong in een nogal woelige zee.  Het kalf kwam naar boven en begon rondjes te draaien in onze omgeving.  Na een aantal minuten kwam ook de moeder lucht happen.  Het kalf was zeer speels en op een moment moesten we oppassen voor zijn staart.  Nadien heb ik foto's gezien van iemand die een klap had gekregen van zo'n staart.  Ik ben blij dat ik telkens achter de gids bleef.  Na 15 minuten moesten we wisselen en waren Arne, Maïté, Liv en Steve aan de beurt.  Daarna mochten we nog eens springen.  Ik sloeg een beurt over en liet een reportagemaker mijn beurt overnemen.   Zo bleef het maar doorgaan tot we allemaal honger hadden en naar kalmere wateren voeren om te lunchen.

Na de lunch zijn we terug gegaan en hebben we allemaal nog 1 maal zeer lang gezwommen met de walvissen.  De laatste keer was de langste keer en de meest spectaculaire.  Moeder, kalf en "escort"  walvis, niemand weet wie de vader is,  kwamen naar boven en bleven in onze buurt.  Moe en voldaan keerde we terug naar onze baai.

Meer over onze "Whale Watch"  en ervaring lees onze blog via deze link: www.mindwaves.eu/whale-watching-in-tonga/

Na het zwemmen met de walvissen, zijn we nog een aantal dagen blijven hangen in Neiafu en de omliggende baaitjes. We hebben we nog gezwommen, een plaatse quiz gewonnen samen met onze Amerikaanse vrienden en zijn ons stilletjes aan beginnen klaarmaken voor onze overtocht naar Fiji.

Meer daarover later dus.

Hasta la vista.

Thanks documentary maker Guillaume for the pics and s6 with your projects and work https://m.facebook.com/AcrossTheSaltyRoads/


Geen opmerkingen:

Een reactie posten