Aanmeren aan een stadskaai heeft zo zijn voor- en nadelen. Onze bezoekers waren blij dat ze niet elke keer in en uit de digny moesten om ergens geraken. Wij waren ook blij dat iedereen gewoon in en uit de boot konden hoppen en zijn ding en boodschappen konden doen. We zorgden wel dat iedere keer iemand aan boord bleef. Dankzij deze maatregel missen we enkel 2 paar schoenen.
Nadelen? Lawaai. We hebben al doen dat de "locals" zeer graag feest vieren. Of het nu om een dansfestival, kano wedstrijd, djembe oefenmoment, loopwedstrijd of viswedstrijd gaat, maakt niet veel uit. Er is muziek, dans en een commentator die verslag uitbrengt via de microfoon. Op zaterdag lag onze boot op de eerste rij tijdens een kano kampioenschap. Na de middag had ik wel alles van op een vip plaats gezien met barstende hoofdpijn.
Ik had voor ons aankomst op Bora Bora een ander beeld van het eiland. Een eiland vol resorts en dure winkels en weinig locals. Eerlijk gezegd viel dit wel mee. De resorts liggen meestal op de "motus", dit zijn eilanden aan de buitenkant. Er waren wel wat boutiques en juweliers maar zeker evenveel winkels, supermarkten voor locals. De straten waren niet westers schoon maar zoals op de andere eilanden. Tenslotte domineerden de lokale bevolking en cultuur nog steeds het eiland. Gelukkig maar want ik heb het echt wel voor hun uitbundigheid, cultuur en gastvrijheid.
Op maandag namen we afscheid van de Josinnetjes. Dit is de bijnaam voor Steve's mama en vriendin Josette. Na 33 dagen mochten ze terug richtig België naar manlief.
Wij gingen terug ankeren voor de Bora Bora Yachtclub waar onze kinderen weer konden spelen met de kids van Zatara en Wizz. We gingen ook nog eens terug snorkelen naar onze eerste ankerplaats in de lagune waar blacktipsharks en stingrays elke morgen gevoederd worden. Echt spectaculair om zien. Je kan ze zelfs aanraken.
Ik had gerust nog wat langer kunnen blijven en toen we onze laatste dag op Bora Bora nog een rondrit met scooters deden, zag ik nog wel baaitjes, strandjes die ik had willen verkennen.
We zijn nog niet naar huis. Wie weet welk moois nog op ons pad komt.
vrijdag 4 augustus 2017
Moorea naar Rarotonga - deel 3
Jammer maar zal voor een volgende keer zijn. Verder opnieuw de typische historische sites en prachtige landschappen. Je wordt het echt niet beu.
Tahaa ligt op nog geen 3 zeemijl van Raiatea. In Tahaa zijn we met de boot rond geweest en geankerd in prachtige baaitjes. De eerste slaapplek lag dicht bij een parelboerderij. Wie dacht dat een parel zo maar opgevist wordt, heeft het mis. Het duurt maanden en jaren voor de parels groot genoeg zijn. Van alle parels is maar 40% goed voor commerciële activiteit. Per oogst zijn er maar 1 ā 3 perfecte parels. Je hebt parels in categorie A tot D. Heeft met de vorm en het percentage aan imperfecties op het oppervlak te maken. Ik ben nu de fiere bezitster van een A/B zwarte parel. Op een volgende ankerplaats stapten we zo'n 6 kilometer naar een vanilleplantage. Tahaa heeft als bijnaam het vanille eiland. De reisgidsen beloven een eiland dat ruikt naar vanille. We hebben er niets van gemerkt en jammer genoeg heeft dit met het klimaat te maken. Vanille oogsten is ook weer zo'n arbeidsintensief proces. Alle vanille stokjes moeten manueel bevrucht worden. Normaal gezien bloeit de vanillebloem van juni tot eind augustus maar jammer genoeg is het dit jaar te warm en hopen ze op frisser weer. Anders is het wachten tot volgend jaar om te kunnen bevruchten en oogsten. Na de oogst moet de vanille nog verder rijpen en uitdrogen. We hebben er toch nog op de kop kunnen tikken. Ik gaf ze ondertussen samen met mijn parel mee naar huis. Next: Bora Bora. Het bekendste en meest commerciële Society eiland maar toch wel de moeite waard. Onze stop op Bora Bora begon al goed. Eerste wou ons anker niet omhoog en op diezelfde dag ontsnapte onze digny nog maar eens. De kapitein neemt deze keer de schuld volledig op zich. Afin, het kwaad geschiedde in de donker en na een korte zoektocht met een hulpvaardige buurman besloten we tot de volgende ochtend te wachten. Na een nachtje piekeren dacht Steve iets tegen het rif te zien. Ik zag niets en bij het rif stonden hoge golven dus ik vreesde een beetje voor onze dinghy. Steve besloot toch te gaan kijken met een lokaal bootje. 1 uur later kwam hij opnieuw met onze digny terug. Het is een mirakel als je weet welke schade een rif kan aanbrengen. Bleef daarna nog over het anker. Dat was een ander paar mouwen. Het koste bijna mijn huwelijk bij wijze van spreken. Het anker moest manueel naar boven getrokken worden. Je moet weten dat het om 60 meter zware ketting en 45 kilo anker gaat. Omdat naar boven trekken echt niet ging samen, gingen we over tot plan B. Steve zou naar beneden duiken het anker los wrikken en een touw bevestigen. Daarna zorgde dat de winch het anker naar boven trok tot het via een tussenstop in de digny op het dek kwam. Daarna konden we de ketting naar boven trekken. Gelukkig lukte deze tweede poging wel en kwamen we los. We meerden een half uurtje later aan de stadskade aan omdat er zonder anker geen andere optie was. Er was geen boei meer vrij bij de jachthavens en er moest een technicus aan te pas komen. Het bleek om de afstandsbediening te gaan. Verder mocht het motortje van de digny na zijn nachtelijk avontuur nog eens nagekeken worden |
Moorea naar Rarotonga - deel 2
We waren in ons vorige verslag in Moorea gebleven. Moorea ligt op zo'n 3 uur varen van Papeete. Er was een zeilrally van Papeete naar Moorea en we kwamen bekende boten tegen. Ook een paar nieuwe boten met kinderen en tieners voor onze kids.
De eerste nacht ankerden we net buiten de baai maar vanaf de tweede nacht deden we sociaal. De kindeŕen hadden geen school aan hun hoofd en dus veel tijd om te spelen. Spelen betekend zwemmen, tikkertje in het water, snorkelen, bodyboarden, kajakken, springen in het water dat kan van een mast, boeg, bijboot met een touw of zonder zijn. Op elkaars boot hangen, filmpjes kijken, selfie of video's maken of sleepovers. Ze hadden dan ook geen zin om veel op stap te gaan. Wij zijn de ananasplantages gaan zoeken. Na een fikse wandeling hebben we ze gevonden maar de ananascocktail die we hoopten te drinken hebben we niet gevonden. Het is het seizoen niet. Bovendien is er hier niemand die eraan denkt om van de plantages een attractie te maken met rondleiding enz. Na nog een bezoekje aan een andere prachtige baai was het tijd om de boot en vooral onze bezoekers voor te bereiden op hun eerste nacht op zee. We vertrokken samen met "Zatara" en "Wizz" naar Huahine. Voor onze bezoekers was dit een eerste nacht op zee en er is toch minimum 1 emmer aan te pas gekomen. Binnen slapen was geen optie of moeilijk. Achteraf gezien vonden ze het een beangstigende ervaring en hadden ze zich niet verwacht aan hoge golven en veel geschommel en een schuine boot. Voor ons wat dit eigenlijk niets speciaals. We hadden medium wind en golven en gingen 7 knopen vooruit. In de verhalen achteraf bleken de 7 knopen snelheid met beaufort verwisseld te zijn. Nu heeft zeilen veel met het koppeke te maken. Als je natuurlijk denk dat er 7 beaufort wind staat i.p.v. 3 dan ben je bang. We waren al met 7 beaufort op zee en dat is geen ervaring die ik vrijwillig zou willen herhalen. Gelukkig hebben onze bezoekers erna maar 1 mini passage van 3 mijl op motor en nog een oversteek van Huahine naar Raiatea, Tahaa naar Bora Bora overdag moeten maken. We hebben tijdens hun bezoek maar 150 zeemijl (280 km) afgelegd in 33 dagen. De rest van de ervaringen vonden ze prachtig. Huahine: Op Huahine kon ik nog wel een dag of 4 langer hangen. Het is het seizoen van de kano wedstrijden en het lijkt elke dag feest. Er was ook een dansfestival die wel eens de moeite waard was om te bezoeken. Verder ook veel leven in de baai. We konden bijna dagelijks naar de dolfijntjes kijken tijdens het ontbijt. Verder gingen de mannen nog gaan duiken. Wat ook opviel is dat je elke dag djembe en ukelele hoort. We huurden een auto en reden de twee eilanden in minder dan 4 uur rond. Onderweg historische sites, museum, strand en prachtige landschappen. Als ik nog meer tijd had dan zou ik nog zijn gaan fietsen en hiken. Ons anker kwam hier voor het eerst los na een aantal dagen ankeren. Er stond wel een stevige wind maar ik vermoed dat de ondergrond niet echt geschikt was om tijdens dit weer te ankeren. Voor Fare is het ook geen gesloten baai. Er zijn er op het eiland maar dan is er niets te doen. Gelukkig was ik aan boord en kon ik snel iemand oproepen om de boot mee te helpen verplaatsen. Na Huahine was het de beurt aan Raiatea. Hopelijk volgen jullie nog? We hadden water nodig en er was ook een technisch probleem dat moest opgelost geraken en gelukkig was er een sheepswerf en waren we snel geholpen. De eerste nacht ankerden we voor de hoofdstad maar dat had niet veel charme en was geen beschutte ankerplaats met veel wind en golven, zodat we de tweede nacht in de buurt van het scheepswerf een veel betere plaats hadden. Ik bleef na onze vorige ankerervaring voor de zekerheid toch aan boord terwijl dat de rest een steile wandeling naar een prachtig uitzichtpunt deed. Ze kwamen met prachtige foto's terug. Ook hier huurden we opnieuw een auto en reden we het eiland rond. We waagden ons aan een wandeling naar de 3 watervallen. We zijn tot aan de eerste geraakt en namen een frisse plons. Verder was de weg niet zo toegankelijk zonder bergschoenen |
Moorea naar Rarotonga - deel 1
Winter op zee:
5 knopen wind (0-1 beaufort) en we motoren verder richting Cook eilanden. We hebben nog zo'n 160 zeemijl te gaan. De voorspelde 15 knoop wind mocht niet zijn. We hebben tot nu toe een derde kunnen zeilen. Beter dit dan het noodweer dat de afgelopen tijd de streek van Nieuw-Zeeland teisterde. Het is dan ook winter hier. Veel last hebben we nog niet gehad behalve een paar uitlopers van stormen verder op zee en wat regen. Toch voelt het wel frisser aan tijdens het varen. Vooral 's nacht kan ik een trui en softshell goed gebruiken. De kinderen slapen wel nog eens graag in de cockpit tijdens het varen dus echt koud is het niet.
Zeilkater:
Het is al weer een tijdje geleden dat we meer dan 150 zeemijl moesten overbruggen. De laatste keer dat we meer dan 500 zeemijl voeren was begin juni van de Tuamotus naar Tahiti. Deze keer zijn het er 540. Toen waren we nog met 7, nu met 5. Aangezien we nu toch motoren kunnen we recht op recht gaan. Na de eerste nacht had ik een zeilkater. Alles kostte meer energie dan normaal. Rekening houden dat het lichaam op zee constant zijn evenwicht moet zoeken, is dit waarschijnlijk ook wel normaal. We hebben 1 maand iemand met diabetis aan boord gehad en 1 a 2 keer per 24 uur stond ze te laag. Conclusie: hier wordt veel energie verbruikt. Via de sateliet telefoon kregen we een berichtje van Keith van Zatara, momenteel op weg naar Surarrow dat hij ook last had van een "sail hangover and sour neck". Gelukkig zijn we niet zeeziek ofzo. We zijn dus gewoon uit vorm en het is amper 3 maand geleden dat we 3000 zeemijl hebben overbrugd. Gelukkig gaat het nu na 3 nachten al beter.
"Rarotonga":
Eerste stopplaats: Rarotonga. We varen vandaag nog langs een paar Cook eilanden:Totiko, Mitiaro, ... Als ik inzoom op de plotter zien ik geen anker mogelijkheden. Ook staan ze ook niet vermeld als geschikt om te ankeren in onze South Pacific Anchorage boek.
Q
Steve en ik hebben 17 jaar geleden al eens een tussenstop gemaakt in Rarotonga maar eerlijk gezegd bleef er niet veel hangen behalve tropisch groen en de bloemengeur. Ook herinner ik mij dat we in een guesthouse sliepen. Er was een klein meisje met een tekening van een eiland en ze vroeg ons van welk eiland wij afkomstig waren. Ze dacht dat de wereld uit eilanden bestond. Het wordt dus een herontdekking en deze keer komen we via de zee.
"Society eilanden"
Ik had deze keer niet veel zin in deze overtocht. Ik had nog wel wat tijd op de Society eilanden kunnen doorbrengen. De Society eilanden is een verzamelnaam voor de Markiezen, de Tuamotus en de eilandengroep rond Tahiti. Meer tijd hadden we kunnen doorbrengen in de Tuamotus en de eilanden rond Tahiti. De Markiezen was voor mij lang genoeg. Dat ligt aan het weer dat we er Lhadden. Uitzonderlijk nat dit jaar dus ik herinner mij veel regen, vocht en modder. Ruw tropisch. Was die maar niet wou drogen en toch is er nog ongerept veel moois te zien. Vooral de aankomst in Fatu Hiva na 19 dagen zee zal mij altijd bijblijven.
De Tuamotus stond eerst niet op de planning maar was zeker die tussenstop waard. We hadden gerust nog 10 dagen langer tijd op de atollen willen doorbrengen.
De eilanden rond Tahiti zijn prachtig, de mensen stralen een joie de vivre uit en zijn vriendelijk. Als ik een tip mag geven, blijf niet te lang op Tahiti zelf hangen en doe de moeite om de eilanden volledig te bezoeken met huurauto, gids, scooter of dergelijke. We bleven 11 dagen in de haven van Papeete maar had er ook veel te doen, opnieuw bevooraden, opkuis, onderhoud aan de boot. De kids hadden ook examens dus toen de beste plaats om aan wal te liggen. Hier ging ook onze crew van boord en kwamen twee bezoekers aan boord. Steve zijn mama en een vriendin Josette bleven 33 dagen tot in Bora Bora. Ze hadden nog nooit gezeild. Ze deden ons inzien dat wat voor ons normaal is, misschien voor jullie wel uitzonderlijk kan zijn. Ik heb mij dan voorgenomen om nog meer uitleg te geven bij sommige zeilaspecten.
5 knopen wind (0-1 beaufort) en we motoren verder richting Cook eilanden. We hebben nog zo'n 160 zeemijl te gaan. De voorspelde 15 knoop wind mocht niet zijn. We hebben tot nu toe een derde kunnen zeilen. Beter dit dan het noodweer dat de afgelopen tijd de streek van Nieuw-Zeeland teisterde. Het is dan ook winter hier. Veel last hebben we nog niet gehad behalve een paar uitlopers van stormen verder op zee en wat regen. Toch voelt het wel frisser aan tijdens het varen. Vooral 's nacht kan ik een trui en softshell goed gebruiken. De kinderen slapen wel nog eens graag in de cockpit tijdens het varen dus echt koud is het niet.
Zeilkater:
Het is al weer een tijdje geleden dat we meer dan 150 zeemijl moesten overbruggen. De laatste keer dat we meer dan 500 zeemijl voeren was begin juni van de Tuamotus naar Tahiti. Deze keer zijn het er 540. Toen waren we nog met 7, nu met 5. Aangezien we nu toch motoren kunnen we recht op recht gaan. Na de eerste nacht had ik een zeilkater. Alles kostte meer energie dan normaal. Rekening houden dat het lichaam op zee constant zijn evenwicht moet zoeken, is dit waarschijnlijk ook wel normaal. We hebben 1 maand iemand met diabetis aan boord gehad en 1 a 2 keer per 24 uur stond ze te laag. Conclusie: hier wordt veel energie verbruikt. Via de sateliet telefoon kregen we een berichtje van Keith van Zatara, momenteel op weg naar Surarrow dat hij ook last had van een "sail hangover and sour neck". Gelukkig zijn we niet zeeziek ofzo. We zijn dus gewoon uit vorm en het is amper 3 maand geleden dat we 3000 zeemijl hebben overbrugd. Gelukkig gaat het nu na 3 nachten al beter.
"Rarotonga":
Eerste stopplaats: Rarotonga. We varen vandaag nog langs een paar Cook eilanden:Totiko, Mitiaro, ... Als ik inzoom op de plotter zien ik geen anker mogelijkheden. Ook staan ze ook niet vermeld als geschikt om te ankeren in onze South Pacific Anchorage boek.
Q
Steve en ik hebben 17 jaar geleden al eens een tussenstop gemaakt in Rarotonga maar eerlijk gezegd bleef er niet veel hangen behalve tropisch groen en de bloemengeur. Ook herinner ik mij dat we in een guesthouse sliepen. Er was een klein meisje met een tekening van een eiland en ze vroeg ons van welk eiland wij afkomstig waren. Ze dacht dat de wereld uit eilanden bestond. Het wordt dus een herontdekking en deze keer komen we via de zee.
"Society eilanden"
Ik had deze keer niet veel zin in deze overtocht. Ik had nog wel wat tijd op de Society eilanden kunnen doorbrengen. De Society eilanden is een verzamelnaam voor de Markiezen, de Tuamotus en de eilandengroep rond Tahiti. Meer tijd hadden we kunnen doorbrengen in de Tuamotus en de eilanden rond Tahiti. De Markiezen was voor mij lang genoeg. Dat ligt aan het weer dat we er Lhadden. Uitzonderlijk nat dit jaar dus ik herinner mij veel regen, vocht en modder. Ruw tropisch. Was die maar niet wou drogen en toch is er nog ongerept veel moois te zien. Vooral de aankomst in Fatu Hiva na 19 dagen zee zal mij altijd bijblijven.
De Tuamotus stond eerst niet op de planning maar was zeker die tussenstop waard. We hadden gerust nog 10 dagen langer tijd op de atollen willen doorbrengen.
De eilanden rond Tahiti zijn prachtig, de mensen stralen een joie de vivre uit en zijn vriendelijk. Als ik een tip mag geven, blijf niet te lang op Tahiti zelf hangen en doe de moeite om de eilanden volledig te bezoeken met huurauto, gids, scooter of dergelijke. We bleven 11 dagen in de haven van Papeete maar had er ook veel te doen, opnieuw bevooraden, opkuis, onderhoud aan de boot. De kids hadden ook examens dus toen de beste plaats om aan wal te liggen. Hier ging ook onze crew van boord en kwamen twee bezoekers aan boord. Steve zijn mama en een vriendin Josette bleven 33 dagen tot in Bora Bora. Ze hadden nog nooit gezeild. Ze deden ons inzien dat wat voor ons normaal is, misschien voor jullie wel uitzonderlijk kan zijn. Ik heb mij dan voorgenomen om nog meer uitleg te geven bij sommige zeilaspecten.
Abonneren op:
Posts (Atom)