maandag 27 maart 2017

Colombia

We schrijven dit vandaag vanop een scheepswerf in Cartagena. Morgen verlaten we Colombia en zeilen we naar Panama. Colombia is zeker de moeite waard, verrassend vriendelijk, divers en niet duur om te leven.


Onze eerste stop in Panama zullen de San Blas eilanden zijn. Blijkbaar toch één van de highlights. We zullen er ook ons laatste crewlid voor de grote oversteek oppikken nl. Emmanuelle. Er zeilden eens 5 Belgen, 1 Franse en 1 Italiaanse de Stille Oceaan over dus... Maar zover zijn we dus nog niet. Voorlopig zijn we 5 Belgen en 1 Italiaanse. 

De vorige keer beschreef ik de oversteek van 4 dagen van Aruba naar Santa Marta. Santa Marta binnen varen is één ding maar Santa Marta verlaten per schip is een ander ding. Blijkbaar hadden we zeer veel geluk dat we Santa Marta met kalme zee binnen voeren. Zeldzaam in deze periode van het jaar. Onze stop daar duurde dus langer dan verwacht. Pas 7 dagen later beslisten we om toch de stap te wagen. Het zag er niet naar uit dat we in de eerste 2 weken de windmeter onder de 20 knopen ging zakken dus kozen we er volgens ons de minst slechtste dag uit.



Ondertussen hielden we ons nuttig bezig en verwelkomden we een extra crewlid aan boord. Ale Sandra Preparini zat op ons te wachten bij het binnenvoeren. Ze blijft bij waarschijnlijk bij ons tot in Tahiti. Voertaal dus vanaf nu: Engels. We hadden ook eens deftige WIFI in de haven. Tijd dus om eens te bellen, mailen, chatten, ... De boot had ook weer een grondige beurt nodig en het was fijn om de was te kunnen weg werken. Nooit gedacht dat ik daar zo kon van genieten. Niet in elke haven hebben ze een deftige wasmachine en het was al weer een tijdje geleden. Je kan ook niet alles blijven wassen en schrobben in zeewater.

Welkom Ale Sandra

Een hoogtepunt waarvan ik nu 14 dagen later nog steeds een paar souvenirs van heb, was een bezoek aan Minca. Minca is een bergdorpje op een uurtje rijden van Santa Marta. Dit dorpje, vroeger bezet door drugskartels en guerrilla strijders is pas recent toeristisch geworden. Ze hebben er verschillende trails waaronder de klassieker naar de plaatselijke waterval, papegaaien reservaat en er valt onderweg wel eens een brulaap (niet Steve) te horen. We kozen voor de eerste optie: zo’n 12.000 stappen naar boven wandelen gevolgd door een frisse duik bij de waterval. Op de terugtocht kregen we een lift van een plaatselijke gids. Shaky, shaky, shaky, shaky, shaky, shake. Niet voor rugpatiënten...  Vervelender waren de plaatselijk muggen. Gelukkig waren enkel mijn onderbenen bloot zodat ik maar ongeveer 60 steken had. Wat daarna gebeurde lijkt nog het meest op variant van een waterpok. Jeuk, water, jeuk, water, jeuk, water en nu 14 dagen later nog steeds niet verdwenen. Enkel Ale Sandra en ik bleken er last van te hebben. De rest liep rond in topjes en short en bleef ongeschonden.




Natuurlijk is er in de omgeving nog veel meer te zien en te beleven maar we wilden verder. Op vrijdag 3 maart beslisten we dus te vertrekken richting Cartagena met behoorlijk wat wind in de zeilen. De kaarten voorspelden maximum 30 knopen wind maar het werden er uiteindelijk 50 op zijn hoogtepunt (10 beaufort als dat makkelijker leest). We zijn al wat gewoon ondertussen maar ontspannend is het niet. Het was niet alleen de wind maar verder ook hoge golven. Eentje sloeg van achter helemaal naar voor op het dek. Resultaat: een douche, natte boot en wat schade op het achterdek. Wat opviel tijdens deze tocht was de spectaculaire kleurverandering van het zeewater ter hoogte van Barranquilla. Daar stroomt de rivier: Magdalena in de zee en wordt het zeewater plots bruin in plaats van grijs/blauw. Een bevriend schipper raadde ons aan om deze passage zeker overdag te doen. Het kon zijn dat je koelkasten, bomen enz.... in de zee ziet drijven.

Plotse kleurverandering ter hoogte van Barranquilla

Uiteindelijk kwamen we dan tegen middernacht in Cartagena aan. Wolkenkrabbers rondom de baai, dat was toch ook weer eens een ander zicht. De oude stad is wel eens de moeite waard om te bekijken en de nieuwe stad staat dan weer vol met hotels, shoppingcentra en dergelijke. In Cartagena hebben ze niets te kort en is het leven wel weer wat duurder dan in Santa Marta maar nog niet te vergelijken met wat wij betalen in West-Europa. Een biertje in de jachthaven: 1,5 euro. Een taxi naar het centrum: 3 euro, ...




Doordat we wat schade hadden aan het achterdek keken we uit naar een scheepswerf. Als we naar de Galapagos eilanden willen moeten we toch aan anti-fouling denken. Anders mogen we er niet binnen. Na 3 dagen wachten vonden we een groot scheepswerf op een half uurtje motoren van de jachthaven. Professioneel gerund door Jesus uit Vigo: Spanje. 3 dagen later zijn alle reparaties achter de rug en zijn we weer klaar om andere oorden te verkennen.

Hasta la vista!