dinsdag 21 februari 2017

4 dagen op zee tussen Sint-Maarten en Bonaire

Stanley
Een vogel! Een vogel! Er zit een vogel op onze boot.  Het beestje streek zo’n 250 NM verwijderd van het land op onze boot neer en bleef er een nacht meezeilen en uitrusten.  Na een half uurtje kreeg de vogel een naam “Stanley”.   “Stanley” was er gelukkig beter aan toe dan Livingstone die meezeilde over de Atlantic en daar ook zijn zeediersgraf vond.  

Tijd en connectiviteit

Dat tijd is relatief is, dat wisten we al.  Tijd gaat tijdens zo’n overtocht naar onze perceptie sneller overdag dan tijdens de nachtshifts.  Het was ook de eerste keer dat wij (behalve Steve) 4 dagen onbereikbaar waren voor de wereld, behalve dan via satelliettelefoon.  Ik moet bekennen naar mate de reis vordert, hoe minder erg ik dat vind. Ik moet ook bekennen van zodra aan land ben ik dan wel weer benieuwd wat er in de wereld gebeurt.  



Shifts

We hielden weer onze 4 uur shifts aan.  In concreto betekent dit dat ik samen met Arne de shift van 22 tot 2 uur en dan opnieuw 6 uur tot 10 uur ’s morgens bootzit tijdens het varen. Natuurlijk is er ook nog een shift overdag maar omdat iedereen dan wel eens naar boven komt is dat toch meer gedeelde verantwoordelijkheid.  Omdat er eigenlijk weinig gebeurt op de grote oceaan zitten we soms om beurten wel eens te soezen.  We hadden geen zware weersomstandigheden en het blijft relatief warm tijdens de nacht.  Dat verhoogt natuurlijk ook het comfort. Persoonlijk hou ik het meest van de morgenshifts.  Om zes uur zie je al perfect waar de zon straks opkomt.  Ik word het waarschijnlijk nooit beu.  Ik word er altijd vrolijk van en krijg er energie van.  Het kruipt toch wel in iedereens kleren en zeker nog in combinatie met het lesgeven.  

Maaltijden

Wij hadden net het geluk om net in januari en februari twee foodies aan boord te hebben gehad.  Geert: kok van opleiding en barista en Jan: sommelier en gastheer in een prima Brugs restaurant.  Ik was dankbaar dat ze het koken eventjes hebben overgenomen.  Ze deden dat super en met veel plezier.  Van allebei hebben we wat gewoontes overgenomen en wat tips opgedaan.  Koken op zee het vergt soms toch wel wat creativiteit.  Tijdens deze oversteek had ik de maaltijden vooraf gepland en ook al wat voorbereidingen getroffen.   Die maaltijden zijn heel belangrijk.  Ook al doe je schijnbaar niets tijdens het zeilen.  Je krijgt er ontzettend honger van.  Ik leerde van een bevriende schipper dat dit komt omdat we eigenlijk nooit stil staan.  We schommelen en ook dit verbruikt energie.  Moe zijn en honger hebben dat past absoluut niet samen dus  werd iedereen aan boord hier goed verzien.





Walvis op zee.

Dag 3 en we kregen wat bezoek.  Onze eerste echte walvis in het Caraïbisch gebied.  We vermoeden een "Humpback Whale".  Ze zijn niet zo fotogeniek en laten zich al helemaal niet zo graag filmen.  We zagen dus meer live dan op film.  Volgende keer beter.  Dolfijntjes lieten zich dan weer wel graag filmen.  Ze spelen dan ook graag met de golfslag rond onze boot.  



Vissen op zee.

In tegenstelling tot de tonijn en de Mahi Mahi die Steve al snel aan de haak had tijdens zijn Atlantische oversteek, blijven de vissen nu weg.  Ze bijten wel maar blijven niet hangen.  Voorlopig pikken ze enkel het aas.  Wordt dus vervolgd.



Entertainment op zee.

Waar hou je dan mee bezig al die tijd op zee?  Tijdens de 3de dag begint de vermoeidheid toch wel een beetje te komen dus dan doe je al gauw eens een dutje.  Verder zingen, dansen, vissen, spelen we een spel en natuurlijk zorgt het zeilen natuurlijk op zich ook nog voor entertainment.  Komt daar bij: schoolwerk, koken; boeken en strips verslinden.  Aan mentale activiteit (denkwerk) is er ook geen gebrek.  



Land in zicht.

We legden onze 500 NM in ongeveer 90 uur.  Iets trager dan verwacht. We vertrokken uit Saint-Martin, de Franse kant van Sint-Maarten.  We ankerden er enkele dagen in een grote baai nabij de haven.  Hadden we eigenlijk veel eerder moeten doen.  Een pak authentieker dan de “Nederlandse” kant van Sint-Maarten.  Deze laatste is eigenlijk nogal fel veramerikaanst met alles van dien.  Niet dat ik iets tegen de States heb, verre van maar je verwacht het gewoon niet.  Je verwacht toch nog ergens iets “Dutch” te vinden.  Behalve het bordje aan het toilet dat er geen papier in het toilet mocht gegooid worden, heb ik niet echt iets gevonden. De eerste twee dagen waren dagen met weinig of geen wind.  De laatste twee met genoeg wind om een leuk zeiltempo aan te houden.  Toen hebben we toch maar het zeil kleiner gemaakt om niet ’s nachts in Bonaire te moeten aankomen.  Riffen zie je toch beter overdag.  




Bon Bini Bonaire

Bonaire, onderdeel van de ABC eilanden kon ons bekoren.  Geen luxe resorts, een 6 à 8 tal cruise schepen per week, geen “plat” commercieel centrum. Met andere woorden: er zijn nog gewone winkels met normale prijzen.  Een Albert Heijn waar we voor het eerst in lange tijd weer een aantal producten konden kopen aan normale prijzen voor import producten.  Groenten blijven wel duur en toch betaalden we hier geen 7 USD voor een brood zoals in Sint-Maarten.  Al de rest valt mee.  De natuur is zeer divers.  Duiken kan voor de “deur”.  Al snorkelend zie je soms evenveel.  Je kan er leren windsurfen, kitesurfen, paardrijden en er is een prachtig natuurpark.  
De mensen hebben er echt nog ruimte.  De standaard strandtoerist kan misschien wel teleurgesteld geraken.  Ze hebben niet veel strand en dat is de reden waarom grote hotelketens uitblijven.  Er ging nu wel recent een Marriott open maar die ligt dan niet aan zee.




Volgende bestemming: Aruba en vandaar gaan we door naar Colombia.  

Hasta la vista!






Dana

donderdag 9 februari 2017

To wiebel or not to wiebel...

Dit verslag stuurde onze zoon Arne door naar de school.  Daar volgen ze op de voet het reilen en zeilen van Oceana.

Dag mevrouw,

Het werd wel weer eens tijd voor een nieuw reisverslag zeker?

Ik was mijn laatste verslag geëindigd met de vraag naar waar we onze reis gingen vervolgen, Montserrat of Antigua? Omdat er op Montserrat in 1997 een grote uitbarsting was geweest, waarvan je nu nog altijd de gevolgen kan van zien, zijn we maar naar Antigua geweest. Daar zijn we 4 dagen en nachten voor anker gebleven in Falmouth. Falmouth is eigenlijk meer een jachthaven voor superluxe zeil- en motorjachten. Om maar een voorbeeld te geven: het kost ‘maar’ € 300.000 om een week zo’n jacht te huren, € 10.000 aan elektriciteit voor een week, standaard minstens 10 mensen personeel aan boord, enzovoort… In totaal lagen er wel 25 van die mastodonten, dure speelgoedjes dus! Ook hebben we eens een dagje gerelaxt aan het strand gelegen, de hoofdstad St John’s bezocht en over de heuvel naar “English Harbour” gewandeld. Deze haven is beschermd door UNESCO. Dit komt doordat de gebouwen er zijn gebouwd met de stenen die de Engelse schepen vroeger als ballast gebruikten.

Antiqua English Harbour Bay view

De volgende bestemming bereikten we door een nachtje door te varen: Sint Maarten!
Dit eiland is één van de weinige ooit Nederlandse gebieden in de Caraïben. Ook deelt het eiland een grens met Frans grondgebied. Dit maakt het eiland zéér uniek. We stopten er om weer eens wat goeie vrienden op te pikken, om wat te klussen aan de boot, water en elektriciteit te nemen en naar een grote supermarkt te gaan. Spectaculair was de korte uitstap naar Maho Beach, pal aan het eind van de landingsbaan. Sommige toeristen - waaronder wij - vinden het dan leuk om daar te wachten tot er een groot vliegtuig gaat opstijgen en dan door de ‘jet blast’ gezandstraald te worden. Hilariteit alom.

Maho Beach - beroemd voor zijn luchthaven



Nadat onze gasten zich hadden aangepast aan de hitte en het tijdsverschil, voeren we verder naar het Franse Sint Barthelemy. Naast wat natuurgebied en de hoofdplaats Gustavia, die overigens vroeger door de Zweedse koning Gustaaf werd gesticht. Daarom zijn de straatborden in 2 talen: het Frans en Zweeds. We bleven dan ook niet erg lang.

Saint Barth by night

Van Saint Barth naar Sint Kitts & Nevis. Deze eilanden zijn wel nog echt Caraïben. Weinig Europese of Amerikaanse invloeden en weer Bob Reggae muziek langs de straten van de hoofdplaats Basseterre. 10 jaar geleden hebben ze volledig de kaart van het toerisme getrokken en wekelijks ontvangen ze wel meerdere cruiseshepen. Naast een shoppingcenter volledig gebouwd voor de toeristen was de hoofdstad wel aangenaam om door te wandelen. Eens in het centrum werden we bijna onmiddellijk aangesproken door een plaatselijke gids. We besloten dan ook om eens een dagje mee te gaan met hem en het eiland verder te verkennen. De trekpleister van het eiland is het Brimstone Hill met z’n fort en de 18.000 aapjes die in het regenwoud leven op het eiland. Het fort staat ook op de UNESCO lijst.

Brimstone Hill met zijn fort

Basseterre


Ondertussen was de wind fel in kracht toegenomen.  Aangezien er op Sint Kitts maar één kleinere haven is en we niet binnen konden besloten we naar White House Bay te varen.  Deze baai is orkaanbestendig en we zaten die nacht niet te schommelen in ons bed.  De vorige nacht hadden we niet zo vast kunnen slapen voor de haven van Basseterre.  Een van onze gasten was zelfs ’s nachts een beetje zeeziek geworden in haar bed.  Als we niet in de haven kunnen dan moeten we ankeren en er is een zeer groot verschil in wiebelniveau.  Ondertussen zijn we dit al een beetje gewoon maar soms zie je al van ver dat je beter naar een ander plekje kan varen.  Met evenveel wind als de nacht ervoor lagen we in White House Bay wel rustig voor anker.  We konden nog net snorkelen en schildpadden spotten voor het donker werd.


De volgende dag moesten we terug naar Sint-Maarten.  Onze gasten moesten hun vliegtuig halen de dag nadien.  We hadden zo’n 60 zeemijl te varen, normaal doen we er zo’n 11/12 uur over als we de wind mee hebben. Er stond veel wind, gemiddeld zo’n 25 knopen met pieken van 30 knopen(6 beaufort) en voor het eerst werd ik zelf een beetje zeeziek.  Ik had te lang binnen zitten lezen voor school en daardoor werd ik wat misselijk. Eens boven kwam ik er dan weer door. Af en toe kregen we ook eens een golfje binnen maar achteraf bekeken hadden we een vlotte overtocht.  In plaats van 12 uur deden we er door de windkracht en juiste koers 9 uur over. 
We waren wel blij om weer in de haven te zijn en aan wal konden gaan.  Verder hadden we nog een gezellig avondmaal met onze gasten die vandaag met spijt in het hart vertrokken zijn naar het koude België. 


Ladies time

Jan en Martine vertrekken met een kleurtje terug naar huis


Onze volgende verplaatsing is richting Bonaire. Dit is zo’n 500 mijl verder. Dit betekent 3 nachten en 3 dagen varen.  Helaas kunnen we niet vertrekken omdat er nu nog meer wind staat op zee.  Na contact met onze weerman Fritz van de site “kustweerbericht” met vestiging in Oostende hebben we besloten om pas zondagavond te vertrekken. Morgen varen we dus maar 2 uurtjes naar de Franse kant van Saint Martin en zullen we in een behoorlijk windvrije baai ankeren en onze voorbereidingen treffen om vanaf zondag 3 dagen te varen.

Tot een volgend reisverslag!