24 uur verdween gewoon in het niets op weg naar Tonga

Tonga is "The place where time begins" en de laatste Polynesische monarchie.
Het is ook de enige Polynesische natie die nooit onder buitenlands bewind heeft gestaan.

We zeilden zo'n 3 dagen naar de Vava'u eilanden, het zeilerscentrum van Tonga en voeren over een nieuwe datumgrens.  24 uur verdween gewoon in het niets.



Vava'u bestaat uit zo'n 60-tal eilanden. De meesten zijn onbewoond. We hadden zin in een rustige stop. We hadden de afgelopen twee weken een pak zeemijlen achter onze kiezen en vonden het tijd om wat rust te nemen. De hoofdreden voor onze stop in Tonga waren de bultruggen.  Tonga is ongeveer de enige plek op aarde waar het toegelaten is om met bultruggen te snorkelen.

Eens aangekomen viel meteen de rustige atmosfeer op.  De mensen zijn hier nog steeds ontzettend vriendelijk.  Jammer genoeg zijn ze niet zo georganiseerd want alles wat goed draait, wordt uitgebaat door uitgeweken Kiwi's, Australiërs of Amerikanen.  We probeerden ook nog wat plaatselijke initiatieven te steunen maar ééntje liep met een sisser af.  Een lokale man kwam met zijn bootje vragen of we naar zijn "feast" kwamen.  Hij beloofde een rondleiding, een maaltijd bij lokale bevolking en slow-cooking Umu gerecht. Hij zou ons oppikken. Die bewuste dag
was er op het afgesproken tijdstip niemand.  Een uur later kwam er een bootje met een dame met een frigobox vol eten. Haar plan was om een maaltijd op onze boot te verzorgen. Op onze boot nog steeds geen emu en een rondleiding hebben we altijd gehad.  Aangezien we de excursie samen met nog een andere boot geboekt hadden, waren we er zeker van  dat we allebei goed begrepen hadden dat we een "feast" hadden geboekt en geen traiteur.  Ik had ze dit graag gegund en toch hebben we ze met pijn in het hart terug moeten sturen.  Die avond zijn we dan maar pizza gaan eten bij het restaurant Aquarium uitgebaat door een Amerikaanse dame.

Gelukkig stellen de lokale ondernemers wel veel lokale mensen te werk en steunen ze met fundraisers ook plaatselijke initiatieven.  Zo zorgen ze voor nieuwe boeken voor de bibliotheek en scholen, ...   De meest ondernemende Tonganen zijn de verkopers op de markt. Ook daar kreeg ik soms zomaar een komkommer of aubergine cadeau.

Verder vonden we er ook onze nieuw boot T-shirts.  Onze oude hebben na een jaartje zijn beste tijd gehad.  Aan boord of in de haven hebben we al snel een roestvlek, vetvlek of een gaatje in onze kledij.  Nieuwe kledij blijft niet zo lang nieuw.  We hebben allemaal wel kledij die we in Australië weg zullen gooien. Er is ook al veel weggegeven of  als het niet meer aanvaardbaard is weggegooid.  Mijn kledij past nu nog in 2 curverboxen.  Daarvan mag zeker nog 1/3 weg op het eind van de reis of tegen dan misschien al meer dan de helft.  Ik ben nooit echt  goed geweest in afscheid nemen van spullen dus bij deze is dit ook weer opgelost.

Terug naar de bultruggen dus.  Er was meer dan één week wachttijd.  Het moest dus toch wel de moeite waard zijn.  Wij hadden geen haast.  Op Vava'u zijn er 44 verschillende ankerplaatsen dus variatie genoeg.  We hadden ook sociale activiteiten.  Wij hadden in de Markiezen afscheid genomen van vrienden met een mega-zeiljacht: Antares.  We kregen nieuws dat ze ook in Tonga waren aangekomen.  Ze zijn superrijk maar zeer "down to earth".  James, de eigenaar heeft gewoon heel veel risico genomen en geluk gehad.  Het fijne aan het verhaal is dat hij als Taiwanese immigrant naar Canada ging en van nul is begonnen. Hij was zelfs de Engelse taal niet machtig. Zijn vrouw is Japanse en de kinderen zijn in USA geboren. Ze zijn nu ook onderweg voor vier jaar met hun kinderen van 9 en 11 jaar. Het zijn interessante mensen en met hun kapitaal ondersteunen ze wetenschappers met hun zoektocht naar oplossingen voor het milieu, ziektebeelden. Daarnaast ondersteunen ze ook een zeer progressieve manier van onderwijs in de USA.

Wat ook fijn is dat de zeilerscommunity een zeer open community is. De ene dag spelen de kinderen op een megajacht, de andere op een catamaran en de volgende dag op een 40 voet zeilboot. De kinderen van het mega-jacht doen gewoon mee.  De ouders geven zelf toe dat ze dit thuis veel minder snel kunnen doen.  Ze zitten op een dure privé school.  Voor de kinderen maakt het allemaal niet uit. Voor ons trouwens ook niet.  Iedereen heeft een interessant verhaal en is op weg voor één of andere reden.  De ene dag spreken we Frans, de andere Duits en daarna Engels. We hebben al zeer interessant mensen ontmoet die onderweg zijn met een 28 voet bootje met nul comfort.  De kinderen kunnen trouwens al zeer goed hun plan trekken in het Engels.  Liv heeft ergens een Amerikaans accent opgepikt.

In Tonga zijn er ook een pak grotten die je al snorkelend kunt gaan verkennen.  De mooiste vond ik "Swallows cave".  Het is er prachtig en de vleermuizen hangen gewoon in de grot.  Verder deed Steve ook nog een memorabele duik naar een scheepswrak in de baai Neiafu samen met onze vrienden van Zatara en Wiz.  Onze Amerikaanse vrienden waren ondertussen ook aangekomen uit American Samoa en Surrarow. We hadden in Bora Bora afscheid van ze genomen. Ze hadden eigenlijk spijt dat ze ons niet gevolgd hadden naar de Cook Eilanden en Niue.  American Samoa is super om te bevoorraden, een filmpje te kijken in een echte cinema en veel Mac Donalds te eten.  We hebben dus niets gemist.

Toen brak het moment aan dat we eindelijk konden gaan "Whale Watchen".  Ik durfde op snorkelen met de walvissen niet te hopen.  We vertrokken dus vroeg in de morgen op zoek naar bultruggen.  Na een uurtje of twee hadden we er twee gevonden. Moeder en kalf.  Van de gebeurtenissen daarna ben ik nog steeds een beetje onder de indruk.  Onze gids sprong eerst in het water en gaf het signaal dat we mochten volgen.  Ik zat bij de eerste groep van 4 mensen en sprong in een nogal woelige zee.  Het kalf kwam naar boven en begon rondjes te draaien in onze omgeving.  Na een aantal minuten kwam ook de moeder lucht happen.  Het kalf was zeer speels en op een moment moesten we oppassen voor zijn staart.  Nadien heb ik foto's gezien van iemand die een klap had gekregen van zo'n staart.  Ik ben blij dat ik telkens achter de gids bleef.  Na 15 minuten moesten we wisselen en waren Arne, Maïté, Liv en Steve aan de beurt.  Daarna mochten we nog eens springen.  Ik sloeg een beurt over en liet een reportagemaker mijn beurt overnemen.   Zo bleef het maar doorgaan tot we allemaal honger hadden en naar kalmere wateren voeren om te lunchen.

Na de lunch zijn we terug gegaan en hebben we allemaal nog 1 maal zeer lang gezwommen met de walvissen.  De laatste keer was de langste keer en de meest spectaculaire.  Moeder, kalf en "escort"  walvis, niemand weet wie de vader is,  kwamen naar boven en bleven in onze buurt.  Moe en voldaan keerde we terug naar onze baai.

Meer over onze "Whale Watch"  en ervaring lees onze blog via deze link: www.mindwaves.eu/whale-watching-in-tonga/

Na het zwemmen met de walvissen, zijn we nog een aantal dagen blijven hangen in Neiafu en de omliggende baaitjes. We hebben we nog gezwommen, een plaatse quiz gewonnen samen met onze Amerikaanse vrienden en zijn ons stilletjes aan beginnen klaarmaken voor onze overtocht naar Fiji.

Meer daarover later dus.

Hasta la vista.

Thanks documentary maker Guillaume for the pics and s6 with your projects and work https://m.facebook.com/AcrossTheSaltyRoads/

Niue

Nuie, ik had er eigenlijk nog nooit van gehoord. We kregen al een paar keer te horen. Ga zeker naar Nuie. Het is iets helemaal anders dan de andere eilanden. 

Dit moesten we dus eens gaan checken. Toen we aankwamen lag er een bevoorradingsschip waardoor er dus voor ons geen mooringboei vrij was. Er lagen veel Oysters uit de Oysterrally en dus moesten we noodgedwongen ankeren. Om wat extra stabiliteit te hebben gooiden we ons tweede anker uit.  

De warme douche zal ook weer niet voor Nuie zijn dus namen we nog maar eens een duik in het frisse water. Daar kreeg ik de schrik van mijn leven. Vanop de boot riepen ze dat er zeeslangen waren. We hadden geen idee of die beesten gevaarlijk waren en toen ik er één zag schreeuwde ik de baai bij elkaar. Dit had wel effect want de slang even snel als ze gekomen was.

Daarna was het tijd om weer in te klaren. In Nuie is het minder streng was ze komen het schip niet inspecteren. Je mocht zelf aan land gaan om de papieren in te vullen. Dat aan land gaan was speciaal. De digny moest uit de zee getakeld worden en aan land op het droge wachten. Als je weet dat Nuie een rotseiland is en er veel riffen zijn dan is dat eigenlijk niet zo onlogisch.

Nuie telt 1500 inwoners verdeeld over enkele dorpen. Toen we in het infokantoor kwamen zagen we allemaal mooie foto's hangen van grotten en rotsingangen. Nu begrepen we waarom we hier moesten stoppen. We probeerden dan maar zo snel mogelijk een auto te pakken te krijgen om het eiland te verkennen. Dat bleek niet zo eenvoudig te zijn want de volgende dag zou er een vlucht landen uit Nieuw-Zeeland en was er geen enkele auto meer beschikbaar. 

Gelukkig hadden een Fins zeilerskoppel met een auto zien rondrijden. We ontmoeten ze in Nuie en waarschijnlijk ook 's wereld kleinste jachtclub met een ongelooflijke ruilboeken collectie. Ze vertelden ons dat ze op zondag hun auto moesten inleveren. We hebben dan maar zelf geregeld dat we die auto mochten overnemen van hen. Op de valreep bezochten we nog het eiland en daar hadden we geen spijt van.

De rotsingangen, grotten waren  wondermooi en fijne plaatsen om te snorkelen. Tijdens de lunch kregen we nog eens een voortbij zwemmende bultrug kado. Ook hier konden we gerust nog wat langer blijven.

 En toch deed een voorspelde storm ons niet alleen van bestemming veranderen maar ook vroeger vertrekken.

 Alhoewel we voor de laatste nacht wel een boei hadden, biedt geen enkele baai in Nuie eigenlijk genoeg beschutting bij hevig stormweer. De boot zal misschien wel veilig zal liggen, maar het zal zeker niet zonder golfslag en een verstoorde nachtrust zijn. Tijdens de voorlaatste ankerdag sleepten drie boten en hun anker gevaarlijk naar elkaar toe en konden de aanwezige zeilers in de baai een ramp vermijden. Wij lagen toen veilig vast met twee ankers.

Alweer onderweg naar een ander eiland dus. Volgende bestemming wordt dus Tonga in plaats van American Samoa.

Hasta la vista!

Cook eilanden

17 jaar geleden bezochten we ook al eens een Cook eiland: nl. Rarotonga. Het was één van de stops tijdens onze huwelijksreis. We waren toen 5 maand onderweg als rugzaktoerist. 3 dagen Rarotonga op 5 maanden reizen is niet veel en de herinneringen zijn dus vaag. 

Wat toen heel frappant was een vraag van een lokaal meisje. Ze vroeg ons op welk eiland ons huis stond en waar dit eiland lag op de wereld. Na een beetje doorvragen kwamen we erachter dat ze dacht dat de wereld gevuld was met kleine eilandjes.

Nu was Rarotonga onze eerste stop van de Cook eilanden op 5 dagen varen van Bora Bora. De meeste zeilboten zeilen rechtstreeks van Bora Bora naar Tonga. Enkele maken nog een omweg naar American Samoa en Suwarrow om te provisioneren. Wij kozen de Cook eilanden als ommetje. Wij hebben er geen spijt van. 

Rarotonga is dus het grootste eiland en ook het meest toeristisch. Wij herkenden niet veel van het eiland van 17 jaar geleden. Wij herrinnerden ons wel nog dat het veel traditioneler was dan nu en minder toeristisch. Er staan nu nieuwe resorts, restaurants, bars en excursies worden verkocht door plaatselijke kantoortjes met dure flyers, brochures en fancy websites. Het ziet er allemaal zeer professioneel uit en meestal uitgebaat door uitgeweken kiwi's of ozzies.  We hadden hier voor het eerst het Nieuw-Zeeland gevoel. Je betaalt er ook in Nieuw-Zeeland dollars. 

Deze keer namen we gewoon openbaar vervoer voor een rondrit rond het eiland. Highlights: strand, een paar mooie lagunes en een paar wandeltochten op het eiland en "whalewatching". Wij gingen wandelen van de ene kant van het eiland naar de andere kant van het eiland dwars door de bergen heen samen met wat bevriende bootmensen. We genoten ook van de versmarkt en bluesky wifi. 

De mensen op Rarotonga zijn nog steeds heel vriendelijk, open en trots op hun cultuur. Ze hebben een heel relaxte uitstraling. We waren er net in een periode van culturele festiviteiten en de Polynesische cultuur werd in al zijn glorie geėerd. Zelf met een plaatselijke missverkiezing en parade. 

De reden voor het ommetje naar de Cook eilanden waren eigenlijk twee andere eilanden nl: Aitutaki en Palmerston. Om jullie maar een idee te geven, 1 dag excursie naar de wondermooie lagune van Aitutaki kost 500 NZ per persoon vanuit Rarotonga. Palmerston kun je niet op andere manier bereiken dan met je eigen boot. Reden genoeg dus om te wachten op de ideale wind om nm te zeilen naar Aitutaki.  We wisten dat we moesten ankeren net buiten het rif in de oceaan dus dan heb je maar beter weinig wind.  

We hadden geluk. De wind hield zich koest en wij konden ankeren buiten het rif. We zagen er onze eerste bultrug walvis op zo'n 50 meter afstand van onze boot. Arne zag hem zelfs een salto maken.  De lagune van Aitutaki is inderdaad wondermooi en een ideale plaats om de kitesurfen. De passage om het rif binnen te varen was er één van mooiste die ik tot nu toe heb gezien.  We konden er maar een nachtje blijven. De wind kwam op en duwde onze boot naar het rif toe  Na nog een wandeling naar windkant van het eiland zat er niets anders op om te vertrekken naar Palmerston op één nacht varen.

Er stond nog steeds veel wind. In Palmerston kunnen je ook het rif niet binnen met de boot maar er gingen deze keer boeien net buiten het rif om onze Oceana aan vast te maken. In de verte opnieuw bultruggen. De reden waarom we naar Palmerston zeilden was de aparte cultuur. We hebben er in 2015 eens een reportage over gezien. In de 19de eeuw is een man en zijn drie vrouwen komen wonen. Generaties later is het eiland nog steeds onderverdeeld in 3 zones voor de 3 families. Ze zijn wel monogaan maar alles draait rond de drie families. Momenteel wonen er nog 49 mensen. Veel ouderen en kinderen. Tieners moeten naar school in Rarotonga en daarna zetten hun leven verder op één van de grotere eilanden of het vasteland. Veel mensen uit Palmerston wonen in Australië of Nieuw-Zeeland. 

Het ontvangst was wel apart. We werden al van 5 mijl ver opgeroepen op de radio. "This is Palmerston Island radio for sailboat approching Palmerston". We kregen instructies om aan te leggen en een host zou ons verwelkomen. Onze host Edward zat inderdaad al op ons te wachten en hielp ons met aanleggen. Na de verplichte health inspectie en incheck procedure mochten we aan land. Echter niet alleen. Edward nam ons mee in zijn boot en bracht ons naar het eiland waar we een rondleiding kregen. 

In Palmerston hebben ze eigenlijk alles. School, zonnepanelen om gans het eiland van energie te voorzien, genoeg vis, varkens, kippen, kerk, bouw en verbouwmateriaal en zelfs een Blue-sky wifi verbinding.  Een winkel hebben ze niet. Wat ze niet hebben komt 2 à 3 maal per jaar met de boot. Doorop zitten ook hun familieleden die het eiland nog eens komen bezoeken tot aan de volgende boot. Wanneer ze weggaan is moeilijk te voorspellen. Soms hebben ze 4 boten mer jaar, soms 2. Er zijn jaren geweest dat ze maar 1 keer provisie hadden.

Ze hebben niet graag dat de gasten vrij op het eiland ronddwalen. Naast ons was er nog één andere gast, nl. Dan van 'My Dream'. Na de rondleiding kregen we nog een vieruurtje en dan werden we terug naar de boot gebracht.

De volgende dag was het zondag en waren we uitgenodigd voor de lunch na de kerkdienst. Om 9 negen uur stipt werden we opgehaald en om 10 uur begon de dienst. De dienst was wel eens de moeite vanuit culturele nieuwsgierigheid. Ze begonnen met een bedanking en varia. Grappig was dat ze verwezen naar persoon x die 2 boten geleden bij hen was. Wanneer dat was, konden wij enkel maar gissen. De inwoners wisten onmiddellijk over welke periode het ging. Er werd ook 15 minuten aan de yachties (wij dus) besteed. Verder hadden ze een nogal onrealistisch beeld van de ideale wereld die God hen ging geven. Een wereld waarin ze niets moet doen en alles er in overvloed zal zijn. Als intermezzo prachtige maoriliederen, telkens 2-stemmig gezongen.

Na de kerk op naar de lunch. We hadden keus uit vis, vlees, lasagna, pasta en er was zelf ijs als dessert en we mochten er niets voor betalen. Meer nog we kregen heerlijke papegaaivis mee voor onze zeiltocht naar Nuie. Wij hebben dan maar net voor vertrek nog wat spullen, bloem, cornflakes en touw uit onze boot kado gedaan. Liv is al weer een kledijmaat groter geworden en de kledijmaat kleiner kunnen ze hier op Palmerston wel gebruiken. 

Na de lunch was het alweer tijd om te vertrekken. De nacht ervoor was het toch wel woelig slapen en de wind had weer zijn kuren.

Op naar Nuie, zo'n 540 nm verder.

Hasta la vista!

Moorea naar Rarotonga - deel 4

Aanmeren aan een stadskaai heeft zo zijn voor- en nadelen. Onze bezoekers waren blij dat ze niet elke keer in en uit de digny moesten om ergens geraken. Wij waren ook blij dat iedereen gewoon in en uit de boot konden hoppen en zijn ding en boodschappen konden doen. We zorgden wel dat iedere keer iemand aan boord bleef. Dankzij deze maatregel missen we enkel 2 paar schoenen.

Nadelen? Lawaai. We hebben al doen dat de "locals" zeer graag feest vieren. Of het nu om een dansfestival, kano wedstrijd, djembe oefenmoment, loopwedstrijd of viswedstrijd gaat, maakt niet veel uit. Er is muziek, dans en een commentator die verslag uitbrengt via de microfoon. Op zaterdag lag onze boot op de eerste rij tijdens een kano kampioenschap. Na de middag had ik wel alles van op een vip plaats gezien met barstende hoofdpijn.

Ik had voor ons aankomst op Bora Bora een ander beeld van het eiland. Een eiland vol resorts en dure winkels en weinig locals. Eerlijk gezegd viel dit wel mee. De resorts liggen meestal op de "motus", dit zijn eilanden aan de buitenkant. Er waren wel wat boutiques en juweliers maar zeker evenveel winkels, supermarkten voor locals. De straten waren niet westers schoon maar zoals op de andere eilanden. Tenslotte domineerden de lokale bevolking en cultuur nog steeds het eiland. Gelukkig maar want ik heb het echt wel voor hun uitbundigheid, cultuur en gastvrijheid. 

Op maandag namen we afscheid van de Josinnetjes. Dit is de bijnaam voor Steve's mama en vriendin Josette. Na 33 dagen mochten ze terug richtig België naar manlief.

Wij gingen terug ankeren voor de Bora Bora Yachtclub waar onze kinderen weer konden spelen met de kids van Zatara en Wizz. We gingen ook nog eens terug snorkelen naar onze eerste ankerplaats in de lagune waar blacktipsharks en stingrays elke morgen gevoederd worden. Echt spectaculair om zien. Je kan ze zelfs aanraken. 

Ik had gerust nog wat langer kunnen blijven en toen we onze laatste dag op Bora Bora nog een rondrit met scooters deden, zag ik nog wel baaitjes, strandjes die ik had willen verkennen.

We zijn nog niet naar huis. Wie weet welk moois nog op ons pad komt.

Moorea naar Rarotonga - deel 3

 

Jammer maar zal voor een volgende keer zijn. Verder opnieuw de typische historische sites en prachtige landschappen. Je wordt het echt niet beu. Tahaa ligt op nog geen 3 zeemijl van Raiatea. In Tahaa zijn we met de boot rond geweest en geankerd in prachtige baaitjes. De eerste slaapplek lag dicht bij een parelboerderij. Wie dacht dat een parel zo maar opgevist wordt, heeft het mis. Het duurt maanden en jaren voor de parels groot genoeg zijn. Van alle parels is maar 40% goed voor commerciële activiteit. Per oogst zijn er maar 1 ā 3 perfecte parels. Je hebt parels in categorie A tot D. Heeft met de vorm en het percentage aan imperfecties op het oppervlak te maken. Ik ben nu de fiere bezitster van een A/B zwarte parel. Op een volgende ankerplaats stapten we zo'n 6 kilometer naar een vanilleplantage. Tahaa heeft als bijnaam het vanille eiland. De reisgidsen beloven een eiland dat ruikt naar vanille. We hebben er niets van gemerkt en jammer genoeg heeft dit met het klimaat te maken. Vanille oogsten is ook weer zo'n arbeidsintensief proces. Alle vanille stokjes moeten manueel bevrucht worden. Normaal gezien bloeit de vanillebloem van juni tot eind augustus maar jammer genoeg is het dit jaar te warm en hopen ze op frisser weer. Anders is het wachten tot volgend jaar om te kunnen bevruchten en oogsten. Na de oogst moet de vanille nog verder rijpen en uitdrogen. We hebben er toch nog op de kop kunnen tikken. Ik gaf ze ondertussen samen met mijn parel mee naar huis. Next: Bora Bora. Het bekendste en meest commerciële Society eiland maar toch wel de moeite waard. Onze stop op Bora Bora begon al goed. Eerste wou ons anker niet omhoog en op diezelfde dag ontsnapte onze digny nog maar eens. De kapitein neemt deze keer de schuld volledig op zich. Afin, het kwaad geschiedde in de donker en na een korte zoektocht met een hulpvaardige buurman besloten we tot de volgende ochtend te wachten. Na een nachtje piekeren dacht Steve iets tegen het rif te zien. Ik zag niets en bij het rif stonden hoge golven dus ik vreesde een beetje voor onze dinghy. Steve besloot toch te gaan kijken met een lokaal bootje. 1 uur later kwam hij opnieuw met onze digny terug. Het is een mirakel als je weet welke schade een rif kan aanbrengen. Bleef daarna nog over het anker. Dat was een ander paar mouwen. Het koste bijna mijn huwelijk bij wijze van spreken. Het anker moest manueel naar boven getrokken worden. Je moet weten dat het om 60 meter zware ketting en 45 kilo anker gaat. Omdat naar boven trekken echt niet ging samen, gingen we over tot plan B. Steve zou naar beneden duiken het anker los wrikken en een touw bevestigen. Daarna zorgde dat de winch het anker naar boven trok tot het via een tussenstop in de digny op het dek kwam. Daarna konden we de ketting naar boven trekken. Gelukkig lukte deze tweede poging wel en kwamen we los. We meerden een half uurtje later aan de stadskade aan omdat er zonder anker geen andere optie was. Er was geen boei meer vrij bij de jachthavens en er moest een technicus aan te pas komen. Het bleek om de afstandsbediening te gaan. Verder mocht het motortje van de digny na zijn nachtelijk avontuur nog eens nagekeken worden

Moorea naar Rarotonga - deel 2

We waren in ons vorige verslag in Moorea gebleven. Moorea ligt op zo'n 3 uur varen van Papeete. Er was een zeilrally van Papeete naar Moorea en we kwamen bekende boten tegen. Ook een paar nieuwe boten met kinderen en tieners voor onze kids. De eerste nacht ankerden we net buiten de baai maar vanaf de tweede nacht deden we sociaal. De kindeŕen hadden geen school aan hun hoofd en dus veel tijd om te spelen. Spelen betekend zwemmen, tikkertje in het water, snorkelen, bodyboarden, kajakken, springen in het water dat kan van een mast, boeg, bijboot met een touw of zonder zijn. Op elkaars boot hangen, filmpjes kijken, selfie of video's maken of sleepovers. Ze hadden dan ook geen zin om veel op stap te gaan. Wij zijn de ananasplantages gaan zoeken. Na een fikse wandeling hebben we ze gevonden maar de ananascocktail die we hoopten te drinken hebben we niet gevonden. Het is het seizoen niet. Bovendien is er hier niemand die eraan denkt om van de plantages een attractie te maken met rondleiding enz. Na nog een bezoekje aan een andere prachtige  baai was het tijd om de boot en vooral onze bezoekers voor te bereiden op hun eerste nacht op zee.  We vertrokken samen met "Zatara" en "Wizz" naar Huahine. Voor onze bezoekers was dit een eerste nacht op zee en er is toch minimum 1 emmer aan te pas gekomen. Binnen slapen was geen optie of moeilijk. Achteraf gezien vonden ze het een beangstigende ervaring en hadden ze zich niet verwacht aan hoge golven en veel geschommel en een schuine boot. Voor ons wat dit eigenlijk niets speciaals. We hadden medium wind en golven en gingen 7 knopen vooruit. In de verhalen achteraf bleken de 7 knopen snelheid met beaufort verwisseld te zijn. Nu heeft zeilen veel met het koppeke te maken. Als je natuurlijk denk dat er 7 beaufort wind staat i.p.v. 3 dan ben je bang. We waren al met 7 beaufort op zee en dat is geen ervaring die ik vrijwillig zou willen herhalen.  Gelukkig hebben onze bezoekers erna maar 1 mini passage van 3 mijl op motor en nog een oversteek van Huahine naar Raiatea, Tahaa naar Bora Bora overdag moeten maken. We hebben tijdens hun bezoek maar 150 zeemijl (280 km) afgelegd in 33 dagen. De rest van de ervaringen vonden ze prachtig. Huahine: Op Huahine kon ik nog wel een dag of 4 langer hangen. Het is het seizoen van de kano wedstrijden en het lijkt elke dag feest.  Er was ook een dansfestival die wel eens de moeite waard was om te bezoeken. Verder ook veel leven in de baai. We konden bijna dagelijks naar de dolfijntjes kijken tijdens het ontbijt. Verder gingen de mannen nog gaan duiken. Wat ook opviel is dat je elke dag djembe en ukelele hoort. We huurden een auto en reden de twee eilanden in minder dan 4 uur rond. Onderweg historische sites, museum, strand en prachtige landschappen. Als ik nog meer tijd had dan zou ik nog zijn gaan fietsen en hiken. Ons anker kwam hier voor het eerst los na een aantal dagen ankeren. Er stond wel een stevige wind maar ik vermoed dat de ondergrond niet echt geschikt was om tijdens dit weer te ankeren. Voor Fare is het ook geen gesloten baai. Er zijn er op het eiland maar dan is er niets te doen. Gelukkig was ik aan boord en kon ik snel iemand oproepen om de boot mee te helpen verplaatsen. Na Huahine was het de beurt aan Raiatea. Hopelijk volgen jullie nog?  We hadden water nodig en er was ook een technisch probleem dat moest opgelost geraken en gelukkig was er een sheepswerf en waren we snel geholpen. De eerste nacht ankerden we voor de hoofdstad maar dat had niet veel charme en was geen beschutte ankerplaats met veel wind en golven, zodat we de tweede nacht in de buurt van het scheepswerf een veel betere plaats hadden. Ik bleef na onze vorige ankerervaring voor de zekerheid toch aan boord terwijl dat de rest een steile wandeling naar een prachtig uitzichtpunt deed. Ze kwamen met prachtige foto's terug. Ook hier huurden we opnieuw een auto en reden we het eiland rond. We waagden ons aan een wandeling naar de 3 watervallen. We zijn tot aan de eerste geraakt en namen een frisse plons. Verder was de weg niet zo toegankelijk zonder bergschoenen

Moorea naar Rarotonga - deel 1

Winter op zee:


5 knopen wind (0-1 beaufort) en we motoren verder richting Cook eilanden. We hebben nog zo'n 160 zeemijl te gaan. De voorspelde 15 knoop wind mocht niet zijn. We hebben tot nu toe een derde kunnen zeilen. Beter dit dan het noodweer dat de afgelopen tijd de streek van Nieuw-Zeeland teisterde. Het is dan ook winter hier. Veel last hebben we nog niet gehad behalve een paar uitlopers van stormen verder op zee en wat regen. Toch voelt het wel frisser aan tijdens het varen. Vooral 's nacht kan ik een trui en softshell goed gebruiken. De kinderen slapen wel nog eens graag in de cockpit tijdens het varen dus echt koud is het niet.


Zeilkater:

Het is al weer een tijdje geleden dat we meer dan 150 zeemijl moesten overbruggen. De laatste keer dat we meer dan 500 zeemijl voeren was begin juni van de Tuamotus naar Tahiti. Deze keer zijn het er 540. Toen waren we nog met 7, nu met 5. Aangezien we nu toch motoren kunnen we recht op recht gaan. Na de eerste nacht had ik een zeilkater. Alles kostte meer energie dan normaal. Rekening houden dat het lichaam op zee constant zijn evenwicht moet zoeken, is dit waarschijnlijk ook wel normaal. We hebben 1 maand iemand met diabetis aan boord gehad en 1 a 2 keer per 24 uur stond ze te laag. Conclusie: hier wordt veel energie verbruikt. Via de sateliet telefoon kregen we een berichtje van Keith van Zatara, momenteel op weg naar Surarrow dat hij ook last had van een "sail hangover and sour neck". Gelukkig zijn we niet zeeziek ofzo. We zijn dus gewoon uit vorm en het is amper 3 maand geleden dat we 3000 zeemijl hebben overbrugd. Gelukkig gaat het nu na 3 nachten al beter.


"Rarotonga":


 Eerste stopplaats: Rarotonga. We varen vandaag nog langs een paar Cook eilanden:Totiko, Mitiaro, ... Als ik inzoom op de plotter zien ik geen anker mogelijkheden. Ook staan ze ook niet vermeld als geschikt om te ankeren in onze South Pacific Anchorage boek.

Q
Steve en ik hebben 17 jaar geleden al eens een tussenstop gemaakt in Rarotonga maar eerlijk gezegd bleef er niet veel hangen behalve tropisch groen en de bloemengeur. Ook herinner ik mij dat we in een guesthouse sliepen. Er was een klein meisje met een tekening van een eiland en ze vroeg ons van welk eiland wij afkomstig waren. Ze dacht dat de wereld uit eilanden bestond. Het wordt dus een herontdekking en deze keer komen we via de zee. 


"Society eilanden"


Ik had deze keer niet veel zin in deze overtocht. Ik had nog wel wat tijd op de Society eilanden kunnen doorbrengen. De Society eilanden is een verzamelnaam voor de Markiezen, de Tuamotus en de eilandengroep rond Tahiti. Meer tijd hadden we kunnen doorbrengen in de Tuamotus en de eilanden rond Tahiti. De Markiezen was voor mij lang genoeg. Dat ligt aan het weer dat we er Lhadden. Uitzonderlijk nat dit jaar dus ik herinner mij veel regen, vocht en modder. Ruw tropisch. Was die maar niet wou drogen en toch is er nog ongerept veel moois te zien. Vooral de aankomst in Fatu Hiva na 19 dagen zee zal mij altijd bijblijven.


De Tuamotus stond eerst niet op de planning maar was zeker die tussenstop waard. We hadden gerust nog 10 dagen langer tijd op de atollen willen doorbrengen. 


De eilanden rond Tahiti zijn prachtig, de mensen stralen een joie de vivre uit en zijn vriendelijk. Als ik een tip mag geven, blijf niet te lang op Tahiti zelf hangen en doe de moeite om de eilanden volledig te bezoeken met huurauto, gids, scooter of dergelijke. We bleven 11 dagen in de haven van Papeete maar had er ook veel te doen, opnieuw bevooraden, opkuis, onderhoud aan de boot. De kids hadden ook examens dus toen de beste plaats om aan wal te liggen. Hier ging ook onze crew van boord en kwamen twee bezoekers aan boord. Steve zijn mama en een vriendin Josette bleven 33 dagen tot in Bora Bora. Ze hadden nog nooit gezeild. Ze deden ons inzien dat wat voor ons normaal is, misschien voor jullie wel uitzonderlijk kan zijn. Ik heb mij dan voorgenomen om nog meer uitleg te geven bij sommige zeilaspecten.

Van Tuamotus naar Moorea

De examens van de kinderen zijn op een paar details na achter de rug.  We stuurden gisteren de voorlaatste mail met opdrachten door naar de school in Oostende.  Nu is het afwachten wat de deliberaties zullen brengen.  Vooral voor Arne was het dit trimester spannend voor Wiskunde.  De leerstof van het derde trimester was niet zo evident om zelfstandig in te studeren. Ik heb vooral onze oudste dochter Maité opgevolgd.

De leeromgeving is natuurlijk niet zo evident.  Tropische temperaturen, een wiebelende boot, 7 mensen aan boord, vermoeidheid, ….    Wij hebben het ons en de kinderen op vlak van thuisonderwijs niet zo evident gemaakt. Als ze later zelfstandig zullen moeten studeren, hebben ze een stap voor.  Ook spreken ze bijna dagelijks Engels met vrienden en crew.  In Franstalige gebieden spreken ze regelmatig eens Frans en verder leren we al reizend bij: geschiedenis, aardrijkskunde, sociologie, biologie, kunst en cultuur.

We eindigden ons vorige verslag in Nuka Hiva net voor we naar de atollen vertrokken.  Oorspronkelijk waren we niet van plan om te stoppen bij de Tuamotus maar medezeilers overtuigden ons om toch eens een kijkje te nemen.  Omdat Steve’s mama met een vriendin aan boord zouden komen in Tahiti en we dus op tijd in Papeete wilden zijn, bleven we niet erg lang hangen in Tuamotus.  We bezochten twee atollen: Ahe and Rangiroa. Eigenlijk kun je nog wel een poosje langer blijven hangen en meer atollen bezoeken.  Er zijn nog meer het bezoeken waard.

Op weg naar Ahe

Na de bergen in de Markiezen zijn de atollen totaal anders.  De eilanden van de markiezen zag je al van ver liggen bij behoorlijk weer.  De atollen zie je pas een paar zeemijl vooraf liggen. Je moet ook rekening houden met de getijden en de stroom om de passages binnen te kunnen.  Alle zeilers vinden dit spannend en er worden veel vragen over gesteld onder zeilers.  Achteraf gezien valt het mee maar je moet bij de pinken zijn.  Bij vertrek uit de Markiezen mikten we op een aankomst binnen de 72 uur om op het ideale moment de nauwe passage binnen te kunnen varen.  Wat uiteindelijk ook nog lukte. We zeilden in 72 uur zo’n 500 zeemijl van Nuka Hiva naar Ahe met hulp van onze Italiaanse-Franse crew.  

De gevreesde passage met veel stroom en onderhevig aan getij

Twee extra volwassenen aan boord is nog steeds handig als het over de nachtstiften gaat. Alessandra en Emmanuelle bleven 4 en 3 maanden aan boord en wisten vooraf dat hun tijd op Oceana er in Tahiti op zat.  We hebben ook andere zaken zoals school op te volgen en onze zoon konden we dan vrijstellen van de nachtwachten tijdens het zeilen en studeren. We verdeelden ook de andere taken zoals het koken, hygiënisch houden van de cockpit of buitendek en afwas onder ons 7.  Veel zeilers stellen ons vragen over deze keuze maar wij zouden dit opnieuw doen.  Je geeft wel wat privacy op en toch hebben nog veel meer in de plaats gekregen.  Vooral tijd.  Tijd om toch net genoeg te slapen tijdens de lange overtochten, kinderen die nu vlot Engels spreken doordat de voertaal Engels aan boord was, hulp bij de andere klusjes en ook soms hulp met de kinderen.  De bedoeling was om ze “part” of the family te maken en dat is ook gelukt. Ze hadden veel vrije tijd en geraakten ook op die manier en ook op een goedkope manier een stukje verder in hun reis rond de wereld. 

Na 3-4 maanden afscheid van een fijne crew

  

Terug naar Ahe dus.  Ahe was het eerste atol op onze weg.  Dit atol was niet zo toeristisch en toch enorm mooi.  Wat mij vooral opviel was hoe droog het was.  Gedaan met de groene natuur.  Kokosbomen natuurlijk genoeg.  Groenten en fruit moeten allemaal van Tahiti komen. Je ziet hier geen pompelmoezen, bananen, avocado’s, mango’s of papaya’s meer in het wild. Wij hadden geluk.  Het schip met de tweewekelijkse bevoorrading kwam net aan op dezelfde dag van onze aankomst.  We hadden dus wat “verse groenten en fruit”.  We bleven niet zo lang op Ahe. Na wat rust na een tochtje van 72 uur en een wandeling op het atol, hadden we het wel gezien.  De plaatselijke duikclub was gesloten wegens sterfgeval van de duikinstructeur tijdens het duiken in de passage en rondom de boot was er niet zo veel te zien.

Ons twee atol was Rangiroa.  We hadden eerst een nacht zeilen voor de boeg.  Deze zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.  Van zodra we het atol buiten waren hadden we de ganse nacht donder, bliksem en regen.  Er was geen ontkomen aan.  Veel konden we niet doen behalve hopen dat we niet geraakt werden door de bliksem. Wat gelukkig niet gebeurde.  Liv sliep er gewoon doorheen maar voor ons was het toch enge ervaring. Niemand zat langer dan 2 minuten bovendeks en binnen waren alle lichten uit en was alles afgesloten.  Het was zo warm dat ik besloot in de cockpit op de vloer te slapen.  De zetels waren ingepalmd door onze kinderen.

Rangiroa was een groter atol en opnieuw prachtig.  Binnen het uur na het ankeren zag ik al een “blacktip shark”, turtle, manta en nog veel meer vissen.  Ook was er een dolfijnen strand en een veel groter atol om te ontdekken.  Steve en Arne gingen duiken in de passage en net buiten het atol. Voor hen een speciale duik.  Door de stroom die er stond hadden ze gevoel dat ze door de passage “vlogen”.  De rest ging elke dag gaan snorkelen en kwam enthousiast terug.  Ook hier hadden we geluk dat de bevoorradingsboot net langs kwam.  Zo konden we onze boot nog eens met vers fruit bevoorraden.  Het schooljaar liep ook bijna ten einde en de eerste examens kwamen binnen via de mail.  Tijd om richting Tahiti te zeilen waar we hoopten op wat stabieler internet en een vast ponton!

Papeete was de eerste en enige stop in Tahiti.  We huurden wel een auto om het eiland  helemaal te verkennen want Papeete is nu niet bepaald de mooiste plaats in Tahiti. We bleven er 10 dagen in Marina de Papeete, pal in het centrum.  Deze marina is misschien niet zo rustig maar ze hadden wel nog plaats aan het ponton.  De andere haven zo’n half uurtje verder of dichter (het is maar hoe je het bekijkt) lag vol. In de baai voor de haven lagen nog eens een 100-tal boten voor anker of aan de boei. Marina Taina ligt wel pal naast een “Hypercarrefour” maar dat is het dan ook.   We zagen onszelf niet constant taxi’s/bussen nemen naar het centrum.  Achteraf bekeken zou ik weer naar het centrum gaan.  We huurden er een hotelkamer voor vier nachten zodat de kinderen om de beurt rustig konden studeren en iedereen ook eens de kans kreeg om op een stabiel bed te slapen.  Marina de Papeete had een lounge waar de andere dan ook rustig kon studeren of examens invullen.  Liv kon van boot naar boot lopen en ontmoette er opnieuw veel kinderen. 

Wij deden grote “kuis” aan boord. Letterlijk alles werd geschrobt en gewassen.  Het was van Panama geleden dat we nog eens een haven met ponton, water en elektriciteit hebben gezien.  We houden de boot goed schoon en toch kun je veel grondiger te werk gaan in de haven. Verder was het weer tijd om te bevoorraden. Vers lokaal fruit en groenten haalden we de zondag op de vroege versmarkt.  Om 5 uur vertrokken we naar de markt en keerden met kilo’s lekkers terug. De carrefour was een goeie plaats voor al de rest van de provisie. Weer zo’n 6 karretjes vol, 500 liter water en een gescheurde broek in het midden van de supermarkt.  Bijna met mijn poep bloot.

Uiteindelijk hebben we gans ons verblijf vooral achter de vodden van leveranciers en herstellers gelopen, van her naar der in de stad rondgelopen, gezocht achter bootonderdelen, vooral veel gewacht op emails van de school, veel geduld gehad met de examens van de kinderen en de wifi en uiteindelijk heb ik betaald voor 9 tandartsbezoeken.  Maité had een tweede bezoek nodig en ik heb uiteindelijke 4 bezoeken nodig gehad om van mijn tandpijn af te zijn. “Stress” dus ;.). Uiteindelijk waren we blij dat we de haven konden verlaten.

Na het afscheid nemen van de crew, verwelkomden we nieuwe gasten.  Steve zijn mama met vriendin Josette komen eens een maand meereizen.  Voor hen een allereerste kennismaking met het zeilen.  Deze maand zeilen we niet zo veel en toch maken ze binnenkort eens kennis met het nachtzeilen.  We zijn benieuwd.  In Papeete hebben ze zich alvast goed aangepast aan het leven aan boord.  Ze hebben ook een plaatsje op de takenlijst.

Met nog een tussenstop in Taina Marina zeilden we zo’n 3 uur verder naar Moorea.  Moorea doet mij vooral weer aan de Markiezen denken.  Ik was niet alleen met deze gedachte want toen een bevriende boot hier in “Cook’s Bay” aankwam, hoorde ik de jongste dochter roepen: ‘This looks like the Marquises”.  Ze heeft gelijk, alleen wat droger want het regenseizoen is hier achter de rug.  Het is volop winter. Dat merken we vooral ’s avonds en ’s nachts.  Het wordt redelijk vroeg donker en de nachten zijn koeler. Voor het eerst tijdens deze reis slaap ik opnieuw met een laken. 

 Binnen 48 uur zitten we alweer op een ander eiland maar nu is het tijd om nog een beetje van Moorea te genieten.

Hasta la vista!

Nog meer Markiezen....

We vinden ons op zo’n 80 mijl van de Tuamotus eilanden.  De markiezen hebben we zo’n dikke 60 uur geleden achter ons gelaten. 

Tijdens onze laatste blog bericht voeren we richting Ua Pou van Tahuata eiland. Ua Pou bracht weer wat afwisseling.  We ankerden er in Hakahob Bay, een kleine rustige haven. Buiten de plaatselijke artisanale markt was er niet heel veel te doen. In minder dan een uur heb je het stadje gezien en dan moet je heel traag wandelen. Op woensdag komt de cargo dus dan moet je zorgen dat er plaats is in de haven. Vanuit de haven had je wel een prachtig zicht op de omringende bergen. Na een rustige nacht voeren we naar Huka Hiva.  Het grootste en meest commerciële eiland van de Markiezen.  

In Taiohae Bay zagen we weer enkele bekende boten terug, dus feest voor de kinderen.  Voor ons tijd om wat inkopen te doen.  De Markiezen zijn niet goedkoop.  Behalve sommige groeten en fruit moeten ze alles importeren.  Veel van de producten komen uit Frankrijk.  Ik zag ook nogal wat everyday producten in de winkel liggen.  Doordat vlees meestal ook ingevoerd worden, eten we als sedert Colombia nog steeds meer dan de helft van de week vegetarisch, afgewisseld met vis en weinig vlees. 

Omdat we de gewoonte hebben om in elk land of ander soort eiland een tour te boeken, kozen we Nuka Hiva voor onze tour.

Op het programma veel natuur, enkele historische sites en prachtige zichten.  Dankzij de gids kregen we veel insight informatie mee over het lokale leven.

De kids hadden iets anders aan hun hoofd.  Liv had haar eerste sleepover op een andere boot.  Arne moest jammer genoeg een resem toetsten doorsturen naar school.  Er was wat wifi dus kon het hier pas. Na de crossing had hij een 20-tal toetsen te maken. Voor Maité was het een combinatie van spelen en leren.  Steve beleefde zijn eerste bromance. Het klikte nogal goed met de kinderen en ouders van een Amerikaanse boot Zatara.  Dus de kinderen verplaatsen zich van boot naar boot en Steve had een duikbuddy gevonden in Keith.  Op dinsdag kregen de kinderen het voor mekaar dat ze op een grote boot mochten spelen.  Groot zoals in 40 meter lengte.  

Nietsvermoedend gingen we ze afleveren op Antares in onze zwembroek en T-shirt.  Bleek dat het een soort van party was en dat papa James de ouders niet vergeten was.  We begonnen dus aan rondleiding van het schip, gevolgd door een hapje en drankje.  De helft van de boten in de haven was uitgenodigd.  De kinderen hadden de tijd van hun leven.  Een boot waar ze in kon rondcrossen met reuze computer schermen en een 3D printer. De twee meisjes slaagden erin om zichzelf uit te nodigen voor een workshop “Rainbowcake maken” op maandag.  Onze “crew” werd vrienden met hun crew.  6 mannen en 1 vrouw staan bijna dag en nacht klaar om het schip te runnen en te besturen.  De eigenaar heeft er geen licentie voor.  De machine kamer gigantisch en verdacht netjes en alles loopt automatisch.   

De dagen daarna vulden we tussen de regen door met snorkelen en/of duiken.  We konden zwemmen met manta rays. We stelden ons vertrek met een dagje uit voor de “rainbowcake”.  Eigenlijk niet alleen ons vertrek maar ook die van Zatara en Antares zelf.  Kleine meisjes aan de macht dus!  De kapitein van Antares had nog nooit meegemaakt dat twee 9-jarigen zijn reisthema in de war brachten. Op dinsdag was er ietwat suspense.  De dinghy was verdwenen.  Zonder dinghy geraken we echt nergens.  Dan moet je zwemmen om aan land te geraken.  In niet helder water kunnen haaien zich soms vergissen tussen mens en grote vis. Geen goed plan dus. Zatares met onze Amerikaanse vriend Keith was nog net niet vertrokken en hielp Steve met een zoektocht in de baai maar algauw keerden die twee van een kale reis terug. Nadat we de wind en de stroom hadden bekeken besloten we om uit te varen met onze  Oceana om onze zoektocht verder te zetten.

Na een uurtje varen was het bingo.  Onze dinghy ongeschonden vlakbij de rotsen. Omdat we niet tot aan de rotsen konden varen moest er iemand springen en er naar toe zwemmen.  Onze stoere kapitein had de eer.  Het was eventjes spannend maar hij geraakte toch tot  bij de dinghy, klom erin en startte het ding. Missie geslaagd.  Na dit avontuur konden we verder varen tot aan Anahao Bay.  Een wondermooie en rustige stop voor de nacht. Onderweg heb je vaak kans omgrensden te zien maar dat was ons niet gegund.  Dolfijntjes waren wel van de partij.  De dag erna gingen we verder naar Hatiheu Bay. Daar zagen we twee bekende boten nl.  Antares (het groot schip) en Jaydean.  Wederom 6 kids in de baai en deze keer was het discoparty met popcorn op onze boot. Na een diner met de eigenaars en voltallige crew van Antares hadden we ons buikje vol voor onze volgende tocht van 500 zeemijl naar de Tuamotus.

Gedaan met bergachtige landschappen… op naar de atollen.

Hasta la vista!

  

De markiezen 1

Ondertussen al weer een weekje geleden sedert de laatste post en morgen zijn we 10 dagen na onze aankomst in de Markiezen.

Vandaag had ik het gevoel dat het energieniveau eindelijk weer op peil stond. Morgen kan dat weer anders zijn want op dit moment zeilen we een nacht door naar Ua Pou zo'n 70 mijl van ons vertrekpunt: Tahuata.

In een week is er veel gebeurd. De laatste post schreef ik in Fatu Hiva. Daar zijn ze nog 2 dagen blijven ankeren. Veel was er niet te doen en toch hebben we genoten van een modderige tocht naar de waterval. Lang geleden dat we nog eens tot aan onze dijen in de modder zaten. De verfrissende duik bij de waterval maakte veel goed. Ook de eerste maal dat de dolfijnen tot in de baai kwamen zwemmen. Ik was vooral fan van de ruileconomie daar. Na een week hebben we nog steeds tonijn in het vriesvak zitten. De pompelmoezen zijn heerlijk. Verder genoten we nog van Polynesische muziek en dans en bezochten we nog een tweede baai zo'n 6 kilometer verder.

We hadden weer een jarige aan boord en die wou geconnecteerd zijn op zijn verjaardag. Volgende stop was Hiva Oa of Gaugains eiland. Daar konden we wat inkopen, een frietje eten, wifi gebruiken, onze vuilnis kwijt en water en diesel bijtanken. Verder nog wat cultuur. Zowel Jacques Brel als Gaugain leefden op het eiland en liggen er ook allebei begraven. Memorabel was vooral de regen en het wiebelen in de baai. De regen was ook in Fatu Hiva aanwezig maar toen klaarde het telkens kort na de middag op tot het 's nachts weer begon. Hier was het behalve de eerste dag constant.  Ik was dan ook blij dat ik als verrassing voor Steve 1 nacht hotel had geboekt. Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde een nacht in een stabiel bed en hoe heerlijk die chocolade moeilleux was na het diner. Of het boterhammetje bij het ontbijt en nog niet te spreken over de luxe van een badkamer. Terugkomen in een vochtige wiebelende boot bij regenachtige omstandigheden was dan eventjes wat minder. 

Hiva Oa is een mooi eiland en met wat meer voorzieningen dan Fatu Hiva en toch zijn die voorzieningen niet zo stabiel. Zelf in het luxe hotel viel de elektriciteit regelmatig uit. Het regenseizoen is veel vroeger begonnen en het regent al 2,5 maanden. Daardoor zijn groenten schaar op het eiland, brood is er ook niet te vinden. De boot met import goederen liet op zich wachten dus was de voorraad van bepaalde goederen zoals in dit geval gist op. 11 mensen zaten in het hotel vast door staking van de brandweer. Als de brandweer niet werkt kunnen ook de vliegtuigen niet opstijgen. De verwachtingen waren dat ze pas binnen 5 dagen gingen vertrekken. Stel je voor. Blij dat we gewoon met de boot de baai kunnen uitvaren.

Volgende stop was een verademing. Een goed beschermde baai, zon en helder water. We bleven 2 nachten en de eerste dag deden we vooral de was en klusjes. Het was fijn om ook alles te laten verluchten en drogen. Vandaag gingen we met digny aan land en ruilden we bloem en gist tegen kokosnoten, basilicum en pompelmoezen. Alessandra en Maité zagen een kleine haai en Stingray Manta onder de boot zwemmen. In de baai woont Haku, een plaatselijke dertiger helemaal alleen onder de palmbomen op het strand tussen de kokosnoten.  Hij kreeg een ritje met de digny en stroom om zijn telefoon op te laden.

Benieuwd wat morgen zal brengen.

Aankomst na 19 dagen in de Markiezen

Wat een aankomst deze nacht. Rond 2u15 hebben we na 3 pogingen ons anker eindelijk kunnen uitgooien. 

Het eiland was pas kort voordien zichtbaar tussen de wolken. Alessandra was de eerste die in het donker land tussen de regenwolken zag verschijnen. 

Toen we wilden slapen begon het anker weer te krabben dus besloten we maar ankerwacht te houden. Na een half uurtje zaten we veel te dicht bij een andere boot en begon het proces weer opnieuw. Omdat Alessandra, Steve en Arne helemaal niet geslapen hadden vorige nacht en ik een beetje, ben ik wakker gebleven tot er 's ochtends weer een volwassene boven water kwam. Zo zag ik stilletjes aan de details van het eiland in het licht verschijnen. Het is tropisch, ruw en prachtig.

Een Franse zeiler kwam ons later verwelkomen met een pomelo en zo konden we ons verhaal toch eens aan een buitenstaander kwijt. Hij bleek al veel te lang rond dit eiland te hangen en wist ons te vertellen dat dit het mooiste en rustigste eiland van de Markiezen is, de mensen hier het vriendelijkst waren, er een klein winkeltje was, geen bakker, café, bank of restaurant, we bij een lokale inwoner dollars konden inruilen, er heel zelden internet was, we tegen betaling bij iemand thuis konden eten en vis bij de vissers konden halen.

Toen Steve dollars ging inruilen kreeg hij zomaar papaya, bananen en pomelo uit de tuin mee en konden hij aan de lijve ondervinden dat connecteren met de rest van de wereld hier niet eenvoudig was. Hij kon ook die maaltijd regelen bij  Catherine and Serge thuis. Yummie.

Alhoewel ik nog verrassend wakker ben, begint de ervaring toch stilletjes aan door te dringen.

Was het lastig? Soms wel.

Zou je het nog eens doen? Misschien en toch waarschijnlijk met deze weersomstandigheden, Ja!

Was het vermoeiend? Ja!

Was het uniek? Ja!

Had je soms honger? Ja!

Was het een digitale detox? Ja!

Viel het mee met de kinderen? Ja!

Heb je bijgeleerd? Ja!

Ben je ouder en wijzer geworden? Ja!

Was het zinvol? Ja!

Was het warm? Ja!

Viel het mee om constant mee met de boot te bewegen?  Ja!

Was je soms bang? Heel weinig maar ben blij dat we toch niet in bliksem zaten.

Konden jullie zich bezighouden. Geen probleem.

Wat was het nog meer?

Een prestatie.

Leven met de natuur.

Genieten van de maan, sterren, wolken en de bliksem in de verte.

Grenzen verleggen.

Zuinig zijn met water en andere middelen.

Creatief koken.

Samen leven.

Een trage maar mooie manier om te reizen.

En zoveel meer...

Hasta la vista!

Zeeleeuwen en meer

Momenteel schrijf ik dit verslag vanop één van de vele zandstranden van San Cristobal, de hoofdplaats van de Galapagos eilanden. 

Team Oceana

De Galapagos eilanden zijn een eilandengroep van Equador die op zo'n 950 km van het vasteland liggen, pal op de evenaar. De eilanden zijn uniek omdat het één van de enige plaatsen is, buiten Antarctica, waar je pinguïns in het wild vindt en nog tal van andere redenen. Deze Galapagos pinguïns zijn endemische pinguïns die zich hebben aangepast aan de warmte en het klimaat. Ook zagen we dieren die je nergens anders op aarde vindt o.a.: een speciale soort aalscholver, de zeeleguaan, de reusachtige landschildpadden, enz. Deze eiland waren een grote inspiratie voor Charles Darwin en zijn evolutietheorie. Geen wonder dat er op het eiland ook een universiteit voor biologen in spé is.

Deze week gingen we opnieuw een dag op excursie.  Het is fijn om het eiland zelf te verkennen. Er is altijd meer dan een haven en een baaitje. We zagen ondermeer de rode fregatvogels op de vulkaan, de zeeleguanen, ‘Blue Footed Boobies’ en de verschillende schildpadden. Steve had de duik van zijn leven en zag tientallen haaien waaronder de gevaarlijke ‘Hammerhead’, een school vol met Barracudas, zeeschildpadden en speelse zeeleeuwen. Doordat er hier ook niet zo heel veel mensen leven en ze niet bedreigd worden, zijn de meeste dieren hier niet bang van mensen.  Daardoor kun je ze van heel dichtbij bekijken.

Aan dieren is er geen gebrek dus maar ze zijn niet altijd even lief en braaf als ze eruit zien.  Het lijkt wel of zeeleeuwen de haven van San Cristobal hebben ingepalmd.  Voor het eerst doen we beroep op watertaxi’s om aan land te geraken.  Als we onze bijboot nemen dan palmen ze hem gewoon in.  We moeten de hekjes van onze boot goed sluiten of ze kruipen mee aan boord.  Eén keer vergaten we dit en zaten ze tot in de kuip met alle smurrie en stank erbij.  ’s Nachts komen ze op het zwemplatform slapen en snurken. Af en toe wil er dan nog eentje bij en maken ze ruzie onderling.  Een betere wekker heb je niet.  s’ Nachts liggen ze overal tot op de kade, trappen en op de bankjes langs het ponton.  We zien ze toch liever op het strand liggen.

De Galapagos eilanden zijn ook big business. Opnieuw zo’n 1.800 dollar om binnen te mogen met ons 7.  We probeerden om via een noodstop wat taksen te omzeilen maar dat is niet gelukt.  Er wordt veel gepraat over deze bestemming onder zeilers en er zijn ook veel vragen.  Wat mag en wat mag niet? Wat zal het kosten?  Veel zeilboten zien tegen de kost en rompslomp op en komen niet meer langs.  Wat 7 jaar geleden nog lukte is nu voorbij.  Als je toen je schip gewoon liet liggen en een tour deed via één van de agentschappen dan betaalde je minder dan een derde van het liggeld.  Van zodra je nu het anker gooit, dan betaal je minimum 1.500 dollar.  Neem je een noodstop dat is dat maximum 72 uur en mag je geen ander eiland per schip bezoeken.  Wij hadden “geluk” Emmanuelle moest een tand ontzenuwen dus kregen we toch 7 dagen. Als we proberen voor een ander eiland te ankeren dan riskeren we een boete.  Ze dreigen zelfs om het schip in beslag nemen als we illegaal ankeren.  Wil je meer dan één eiland bezoeken dan moet je dit minimum 2 maanden van te voren regelen en kost dit nog eens minimum 300 dollar meer, vermeerderd met de importtaks van elke eiland.  Een tip: Wil je de Galapagos eilanden bezoeken dan vlieg je beter in en boek je een tour.

Vanavond vertrekken we naar de Markiezen.  De Markiezen liggen op zo’n 3.000 mijl varen van hier.  We vermoeden dat we rond de 24 dagen onderweg zullen zijn.  Onderweg moeten we langs de doldrums (windvrije zones). We hopen dat deze niet te groot zijn.  We hebben veel diesel bij maar het is niet slim om die al in het begin van de trip te gebruiken.  Duimen alvast voor genoeg wind.  De weerkaarten zien er veelbelovend uit. We hebben genoeg fruit en groenten aan boord om het waarschijnlijk zo’n 2 weken vers te kunnen eten. De rest zullen we moeten aanvullen met blik.

We missen nog een tussenstop in dit verslag namelijk Panama.  Na de San Blas eilanden kwamen we aan in Shelter Bay Marina nabij Colon.  Daar moesten we wachten om door het Panama kanaal te geraken.  Uiteindelijk hebben we 11 dagen moeten wachten in de haven. Het probleem is dat er gids aan boord mee moet en dat er niet genoeg gidsen zijn momenteel. Het kanaal is ook big business en opnieuw erg duur.  De jachthaven heeft er natuurlijk alle belang bij dat niet iedereen in 5 dagen weg is. We betaalden apart van de ligplaatsen, jachthaven nog zo’n 1.800 dollar om er te mogen doorvaren. Het houdt Panama economisch recht.  We hadden dit natuurlijk voorzien maar eigenlijk is het wel belachelijk veel. Toen wij vertrokken hoorden we van bevriende boten dat de wachttijd tot 23 dagen op liep.  Na deze haven liggen we tot in Tahiti midden juni niet meer in een haven.  

Op 2 april mochten we dan eindelijk door het kanaal.  De gids kwam aan boord en bracht hele lange lijnen mee om aan te leggen aan de kades en super dikke fenders om geen schade aan de boot te hebben tijdens het aanmeren.  Het is allemaal niet zo moeilijk zoals je ze willen laten geloven. Je bent toch beter bij de pinken maar extra line handlers als je met 5 aan boord bent, heb je zeker niet nodig.  Ze proberen dit namelijk ook nog eens bij te verkopen. Het kan zijn dat je net zoals ons met 2 of zelfs 3 boten naast elkaar ligt en dan is vier mensen zelfs teveel. We mochten rond 18 uur door het kanaal.  We deden er ongeveer 3 uur over om door de eerste 3 sluizen tot in het Gatun meer te geraken waar we moesten overnachten.  Tijdens de eerste dag sloten de poorten van de Atlantische oceaan achter ons en tijdens de tweede dag moesten we zo’n 25 mijl varen om door de 3 laatste sluizen te geraken op weg naar de Stille Oceaan. Eindelijk het begin van deze grote oceaan. Tegen de avond ankerden we een klein haventje nabij Panama-Stad.  Daar deden we de laatste inkopen voor de overtocht naar de Galapagos eilanden.  We moesten ook zo’n 200 flessen water van 5 liter in onze boot zien te stockeren.  Drinkwater tot in de Tahiti.  De overtocht zelf van 860 NM ging zeer vlot in bijna 7 dagen en 6 nachten. Na de doortocht door het Panama kanaal een tweede belangrijk moment voor elke zeiler.  Zeilen over de evenaar.  Neptunus kwam ons dopen op de evenaar en vanaf nu zeilen we in het Zuidelijk halfrond.  Dat wil ook zeggen dat de andere sterren zien, het water in de lavabo langs een andere kant draait, ....

Ons volgend verslag zullen we schrijven vanop de Markiezen. Zoals ze hier dus zeggen: Hasta la vista!

Panama oh Panama

I think being born in Panama was a blessing because Panama is a port city. It's a really - the mentality is that - I remember that of admitting things in. You know, ports, ideas come in and out all the time.

- Ruben Blades

Onze eerste stop na Colombia waren de San Blas eilanden in Panama.  Veelbesproken en absoluut de moeite waard. Blijkbaar toch op de bucket list van veel mensen.

De San Blas eilanden zijn een verzameling van eilanden aan de Caribische kant van Panama. 

In totaal zijn dat er ongeveer 250.  Als je ze allemaal wilt bezoeken ben je toch wel een tijdje bezig. Als je een nachtje op een onbewoond eilandje wil doorbrengen is dat absoluut geen probleem.  Op het kleinste eiland staan een paar palmbomen en de grotere eilanden zijn bewoond door honderden Guna Indianen. 

Eén van de onbewoode eilandjes...

De Guna's zijn toch speciaal volkje.  Klein van gestalte en absoluut gesteld op traditie.  

Wel zeer sociaal. Nog niet zo heel lang geleden waren kokosnoten het enige betaalmiddel.  Elke kokosnoot is dan ook van iemand.  Verboden om ze zomaar van de grond te rapen en te consumeren.  De dorpjes zijn zeer primitief maar dankzij zonne-energie is er toch al licht. 

In het grootste dorpje waren er enkele winkels, een schooltje, bibliotheek, een haventje en een bank.  De enige bank van alle eilanden. Wij hadden ergens gelezen dat er een bank was en hadden na de Colombiaanse peso’s nog geen gelegenheid gehad om dollars op te pikken.  We hadden verwacht dat we ze wel gingen vinden op Isla Porvenir.  

Op dit eiland moet je namelijk gaan inchecken.  Maar dat is blijkbaar tegen de logica in want de bank lag toch zo’n 30 NM zeemijl verder en was dan nog gesloten wegens festiviteiten toen we daar aankwamen.  Gelukkige hadden 5 Belgen, 1 Italiaanse en 1 Franse samen net genoeg dollars mee. 

De Guna's met hun zelfgemaakte kano's

Veel had je niet nodig en toch is het fijn om af en toe verse vis te kunnen kopen want officieel mag je zelf niet vissen.  Verder moeten ze het doen van aanvoer van kledij, … van het vasteland en Colombia.  Volgens de traditie mogen Guna’s niet met niet-Guna’s trouwen.  Daardoor lopen er wat albino’s rond op de eilanden (inteelt).  

Persoonlijk denk ik dat de “achteruitgang” niet zo heel lang meer tegen te houden is.  De jongere generatie loopt met een mobiele telefoon rond met internetverbinding.  Je ziet ook dat ze iets zwaarder en groter worden en je ziet toch ook wel een mix van gezichten.  De regels zijn wel nog streng genoeg en toch … 

De eilanden zijn absoluut prachtig.  Helder water, parelwitte stranden en rustig.  Liv en Alessandra zwommen met de dolfijntjes of beter gezegd de dolfijntjes besloten om eens van zeer dicht een kijkje te nemen toen ze zwommen. We ontmoeten er ook veel Fransen en Amerikanen en werden uitgenodigd op een Franse party.  Het is niet uitzonderlijk dat iemand zegt dat ze al een aantal jaar op San Blas rondhangen.  

Chillen en zingen op het strand.

Op Isla Porvenir kwam ons nieuw crewlid naar onze boot gezwommen.  Emmanuelle, 24, Frans net afgestudeerd en klaar om een jaartje te boot hoppen. Voertaal dus nu Frans en Engels aan boord op een bedje van Nederlands met een vleugje Italiaans.  Soms lijkt het op een aflevering van ‘Allo Allo’. We zijn dus nu compleet om de grote Oceaan over te steken.  Alessandra en Emmanuele blijven tot minimum Tahiti. Daarna zien we of ze wel.  Tegen dan zijn we alweer 4.500 zeemijl van Panama weg in rechte lijn en toch al een heel eind op weg naar Nieuw-Zeeland.  Elke dag zijn we meer overtuigd dat dit onze eindbestemming zal zijn. Nog zo’n 6.500 zeemijl van hier dus. Dit is ook de plaats waar we onze boot zullen te verkopen.  Maar dat is nog toekomst muziek.

Belangrijk moment ook aan boord.  Een verjaardag.  Liv mocht dit jaar de spits afbijten met haar 9 jaar.  We waren offline maar ze konden toch haar beide oma’s en opa’s met de satelliet telefoon bellen en we hadden een cake en een schattenjacht aan boord.  Aan aandacht en geschenkjes  ontbrak het haar zeker niet op haar verjaardag.

Liv belt naar de grootouders.

Na San Blas nog een korte stop ter hoogte van Isla Grande om te acclimatiseren voor we naar Colon en Shelter Bay Marina gaan.  Voor het eerst zitten we ook zeer dicht bij de jungle en mangroves en hoor je de apen van zeer dicht brullen. Er is een gezegde dat je op elk moment kan inchecken in Shelter Bay Marina maar dat je niet weet wanneer je zult vertrekken.  Dat heeft alles te maken met het kanaal en de beschikbaarheid van gidsen.  Steve noemt het Guantanamo Bay voor zeilers.  Al bij al is het nog zo erg niet.  Het is natuurlijk zo dat hoe lang het duurt voor je de haven uitkan, hoe meer inkomsten ze hebben.  Ze werken dan ook nauw samen met de agenten en mensen van het kanaal.  Ik hoorde al verhalen van 23 dagen wachten.   Bij ons zijn het er maar 11.   De kids hebben we een super tijd.  Er lopen weer eens veel kinderen rond van klein naar groot.  De haven heeft een echte lounge waar ze een filmpje kunnen kijken, in de airco kunnen studeren en een zwembad.  Er is ook een shuttlebus, handig als je de boot moet bevoorraden of eindelijk eens naar de kapper kan gaan of gewoon eens wilt ontsnappen uit de haven.  Je leert ook gemakkelijk mensen kennen.  Een gezamenlijke Bring-Your-Own BBQ op zondag, open mic op zaterdag, film screening op donderdag.  Het kan allemaal.  Op de bus met een Griek, Zuid-Koreaan, Amerikaan, Colombiaan of welke nationaliteit dan ook.  Fijn om te connecteren en verhalen te horen.

Bring your own breakfast... een initiatief van de kinderen.

Een tip aan iedereen die hetzelfde parcours wil afleggen.  Komt eerst naar Panama.  Neem contact op met een agent.  Het is wat duurder maar deze regelt alle papierwerk en andere rompslomp voor je.  Laat je boot meten en ga dan naar San Blas en keer dan op tijd terug om te bevoorraden.  

Vandaag vernomen dat we morgen dan toch door het kanaal mogen.  Halleluja!  

Hasta la vista!