donderdag 7 september 2017

24 uur verdween gewoon in het niets op weg naar Tonga

Tonga is "The place where time begins" en de laatste Polynesische monarchie.
Het is ook de enige Polynesische natie die nooit onder buitenlands bewind heeft gestaan.

We zeilden zo'n 3 dagen naar de Vava'u eilanden, het zeilerscentrum van Tonga en voeren over een nieuwe datumgrens.  24 uur verdween gewoon in het niets.



Vava'u bestaat uit zo'n 60-tal eilanden. De meesten zijn onbewoond. We hadden zin in een rustige stop. We hadden de afgelopen twee weken een pak zeemijlen achter onze kiezen en vonden het tijd om wat rust te nemen. De hoofdreden voor onze stop in Tonga waren de bultruggen.  Tonga is ongeveer de enige plek op aarde waar het toegelaten is om met bultruggen te snorkelen.

Eens aangekomen viel meteen de rustige atmosfeer op.  De mensen zijn hier nog steeds ontzettend vriendelijk.  Jammer genoeg zijn ze niet zo georganiseerd want alles wat goed draait, wordt uitgebaat door uitgeweken Kiwi's, Australiërs of Amerikanen.  We probeerden ook nog wat plaatselijke initiatieven te steunen maar ééntje liep met een sisser af.  Een lokale man kwam met zijn bootje vragen of we naar zijn "feast" kwamen.  Hij beloofde een rondleiding, een maaltijd bij lokale bevolking en slow-cooking Umu gerecht. Hij zou ons oppikken. Die bewuste dag
was er op het afgesproken tijdstip niemand.  Een uur later kwam er een bootje met een dame met een frigobox vol eten. Haar plan was om een maaltijd op onze boot te verzorgen. Op onze boot nog steeds geen emu en een rondleiding hebben we altijd gehad.  Aangezien we de excursie samen met nog een andere boot geboekt hadden, waren we er zeker van  dat we allebei goed begrepen hadden dat we een "feast" hadden geboekt en geen traiteur.  Ik had ze dit graag gegund en toch hebben we ze met pijn in het hart terug moeten sturen.  Die avond zijn we dan maar pizza gaan eten bij het restaurant Aquarium uitgebaat door een Amerikaanse dame.

Gelukkig stellen de lokale ondernemers wel veel lokale mensen te werk en steunen ze met fundraisers ook plaatselijke initiatieven.  Zo zorgen ze voor nieuwe boeken voor de bibliotheek en scholen, ...   De meest ondernemende Tonganen zijn de verkopers op de markt. Ook daar kreeg ik soms zomaar een komkommer of aubergine cadeau.

Verder vonden we er ook onze nieuw boot T-shirts.  Onze oude hebben na een jaartje zijn beste tijd gehad.  Aan boord of in de haven hebben we al snel een roestvlek, vetvlek of een gaatje in onze kledij.  Nieuwe kledij blijft niet zo lang nieuw.  We hebben allemaal wel kledij die we in Australië weg zullen gooien. Er is ook al veel weggegeven of  als het niet meer aanvaardbaard is weggegooid.  Mijn kledij past nu nog in 2 curverboxen.  Daarvan mag zeker nog 1/3 weg op het eind van de reis of tegen dan misschien al meer dan de helft.  Ik ben nooit echt  goed geweest in afscheid nemen van spullen dus bij deze is dit ook weer opgelost.

Terug naar de bultruggen dus.  Er was meer dan één week wachttijd.  Het moest dus toch wel de moeite waard zijn.  Wij hadden geen haast.  Op Vava'u zijn er 44 verschillende ankerplaatsen dus variatie genoeg.  We hadden ook sociale activiteiten.  Wij hadden in de Markiezen afscheid genomen van vrienden met een mega-zeiljacht: Antares.  We kregen nieuws dat ze ook in Tonga waren aangekomen.  Ze zijn superrijk maar zeer "down to earth".  James, de eigenaar heeft gewoon heel veel risico genomen en geluk gehad.  Het fijne aan het verhaal is dat hij als Taiwanese immigrant naar Canada ging en van nul is begonnen. Hij was zelfs de Engelse taal niet machtig. Zijn vrouw is Japanse en de kinderen zijn in USA geboren. Ze zijn nu ook onderweg voor vier jaar met hun kinderen van 9 en 11 jaar. Het zijn interessante mensen en met hun kapitaal ondersteunen ze wetenschappers met hun zoektocht naar oplossingen voor het milieu, ziektebeelden. Daarnaast ondersteunen ze ook een zeer progressieve manier van onderwijs in de USA.

Wat ook fijn is dat de zeilerscommunity een zeer open community is. De ene dag spelen de kinderen op een megajacht, de andere op een catamaran en de volgende dag op een 40 voet zeilboot. De kinderen van het mega-jacht doen gewoon mee.  De ouders geven zelf toe dat ze dit thuis veel minder snel kunnen doen.  Ze zitten op een dure privé school.  Voor de kinderen maakt het allemaal niet uit. Voor ons trouwens ook niet.  Iedereen heeft een interessant verhaal en is op weg voor één of andere reden.  De ene dag spreken we Frans, de andere Duits en daarna Engels. We hebben al zeer interessant mensen ontmoet die onderweg zijn met een 28 voet bootje met nul comfort.  De kinderen kunnen trouwens al zeer goed hun plan trekken in het Engels.  Liv heeft ergens een Amerikaans accent opgepikt.

In Tonga zijn er ook een pak grotten die je al snorkelend kunt gaan verkennen.  De mooiste vond ik "Swallows cave".  Het is er prachtig en de vleermuizen hangen gewoon in de grot.  Verder deed Steve ook nog een memorabele duik naar een scheepswrak in de baai Neiafu samen met onze vrienden van Zatara en Wiz.  Onze Amerikaanse vrienden waren ondertussen ook aangekomen uit American Samoa en Surrarow. We hadden in Bora Bora afscheid van ze genomen. Ze hadden eigenlijk spijt dat ze ons niet gevolgd hadden naar de Cook Eilanden en Niue.  American Samoa is super om te bevoorraden, een filmpje te kijken in een echte cinema en veel Mac Donalds te eten.  We hebben dus niets gemist.

Toen brak het moment aan dat we eindelijk konden gaan "Whale Watchen".  Ik durfde op snorkelen met de walvissen niet te hopen.  We vertrokken dus vroeg in de morgen op zoek naar bultruggen.  Na een uurtje of twee hadden we er twee gevonden. Moeder en kalf.  Van de gebeurtenissen daarna ben ik nog steeds een beetje onder de indruk.  Onze gids sprong eerst in het water en gaf het signaal dat we mochten volgen.  Ik zat bij de eerste groep van 4 mensen en sprong in een nogal woelige zee.  Het kalf kwam naar boven en begon rondjes te draaien in onze omgeving.  Na een aantal minuten kwam ook de moeder lucht happen.  Het kalf was zeer speels en op een moment moesten we oppassen voor zijn staart.  Nadien heb ik foto's gezien van iemand die een klap had gekregen van zo'n staart.  Ik ben blij dat ik telkens achter de gids bleef.  Na 15 minuten moesten we wisselen en waren Arne, Maïté, Liv en Steve aan de beurt.  Daarna mochten we nog eens springen.  Ik sloeg een beurt over en liet een reportagemaker mijn beurt overnemen.   Zo bleef het maar doorgaan tot we allemaal honger hadden en naar kalmere wateren voeren om te lunchen.

Na de lunch zijn we terug gegaan en hebben we allemaal nog 1 maal zeer lang gezwommen met de walvissen.  De laatste keer was de langste keer en de meest spectaculaire.  Moeder, kalf en "escort"  walvis, niemand weet wie de vader is,  kwamen naar boven en bleven in onze buurt.  Moe en voldaan keerde we terug naar onze baai.

Meer over onze "Whale Watch"  en ervaring lees onze blog via deze link: www.mindwaves.eu/whale-watching-in-tonga/

Na het zwemmen met de walvissen, zijn we nog een aantal dagen blijven hangen in Neiafu en de omliggende baaitjes. We hebben we nog gezwommen, een plaatse quiz gewonnen samen met onze Amerikaanse vrienden en zijn ons stilletjes aan beginnen klaarmaken voor onze overtocht naar Fiji.

Meer daarover later dus.

Hasta la vista.

Thanks documentary maker Guillaume for the pics and s6 with your projects and work https://m.facebook.com/AcrossTheSaltyRoads/


maandag 4 september 2017

Niue

Nuie, ik had er eigenlijk nog nooit van gehoord. We kregen al een paar keer te horen. Ga zeker naar Nuie. Het is iets helemaal anders dan de andere eilanden. 

Dit moesten we dus eens gaan checken. Toen we aankwamen lag er een bevoorradingsschip waardoor er dus voor ons geen mooringboei vrij was. Er lagen veel Oysters uit de Oysterrally en dus moesten we noodgedwongen ankeren. Om wat extra stabiliteit te hebben gooiden we ons tweede anker uit.  

De warme douche zal ook weer niet voor Nuie zijn dus namen we nog maar eens een duik in het frisse water. Daar kreeg ik de schrik van mijn leven. Vanop de boot riepen ze dat er zeeslangen waren. We hadden geen idee of die beesten gevaarlijk waren en toen ik er één zag schreeuwde ik de baai bij elkaar. Dit had wel effect want de slang even snel als ze gekomen was.

Daarna was het tijd om weer in te klaren. In Nuie is het minder streng was ze komen het schip niet inspecteren. Je mocht zelf aan land gaan om de papieren in te vullen. Dat aan land gaan was speciaal. De digny moest uit de zee getakeld worden en aan land op het droge wachten. Als je weet dat Nuie een rotseiland is en er veel riffen zijn dan is dat eigenlijk niet zo onlogisch.

Nuie telt 1500 inwoners verdeeld over enkele dorpen. Toen we in het infokantoor kwamen zagen we allemaal mooie foto's hangen van grotten en rotsingangen. Nu begrepen we waarom we hier moesten stoppen. We probeerden dan maar zo snel mogelijk een auto te pakken te krijgen om het eiland te verkennen. Dat bleek niet zo eenvoudig te zijn want de volgende dag zou er een vlucht landen uit Nieuw-Zeeland en was er geen enkele auto meer beschikbaar. 

Gelukkig hadden een Fins zeilerskoppel met een auto zien rondrijden. We ontmoeten ze in Nuie en waarschijnlijk ook 's wereld kleinste jachtclub met een ongelooflijke ruilboeken collectie. Ze vertelden ons dat ze op zondag hun auto moesten inleveren. We hebben dan maar zelf geregeld dat we die auto mochten overnemen van hen. Op de valreep bezochten we nog het eiland en daar hadden we geen spijt van.
De rotsingangen, grotten waren  wondermooi en fijne plaatsen om te snorkelen. Tijdens de lunch kregen we nog eens een voortbij zwemmende bultrug kado. Ook hier konden we gerust nog wat langer blijven.

 En toch deed een voorspelde storm ons niet alleen van bestemming veranderen maar ook vroeger vertrekken.
 Alhoewel we voor de laatste nacht wel een boei hadden, biedt geen enkele baai in Nuie eigenlijk genoeg beschutting bij hevig stormweer. De boot zal misschien wel veilig zal liggen, maar het zal zeker niet zonder golfslag en een verstoorde nachtrust zijn. Tijdens de voorlaatste ankerdag sleepten drie boten en hun anker gevaarlijk naar elkaar toe en konden de aanwezige zeilers in de baai een ramp vermijden. Wij lagen toen veilig vast met twee ankers.

Alweer onderweg naar een ander eiland dus. Volgende bestemming wordt dus Tonga in plaats van American Samoa.

Hasta la vista!

vrijdag 1 september 2017

Cook eilanden

17 jaar geleden bezochten we ook al eens een Cook eiland: nl. Rarotonga. Het was één van de stops tijdens onze huwelijksreis. We waren toen 5 maand onderweg als rugzaktoerist. 3 dagen Rarotonga op 5 maanden reizen is niet veel en de herinneringen zijn dus vaag. 
Wat toen heel frappant was een vraag van een lokaal meisje. Ze vroeg ons op welk eiland ons huis stond en waar dit eiland lag op de wereld. Na een beetje doorvragen kwamen we erachter dat ze dacht dat de wereld gevuld was met kleine eilandjes.

Nu was Rarotonga onze eerste stop van de Cook eilanden op 5 dagen varen van Bora Bora. De meeste zeilboten zeilen rechtstreeks van Bora Bora naar Tonga. Enkele maken nog een omweg naar American Samoa en Suwarrow om te provisioneren. Wij kozen de Cook eilanden als ommetje. Wij hebben er geen spijt van. 

Rarotonga is dus het grootste eiland en ook het meest toeristisch. Wij herkenden niet veel van het eiland van 17 jaar geleden. Wij herrinnerden ons wel nog dat het veel traditioneler was dan nu en minder toeristisch. Er staan nu nieuwe resorts, restaurants, bars en excursies worden verkocht door plaatselijke kantoortjes met dure flyers, brochures en fancy websites. Het ziet er allemaal zeer professioneel uit en meestal uitgebaat door uitgeweken kiwi's of ozzies.  We hadden hier voor het eerst het Nieuw-Zeeland gevoel. Je betaalt er ook in Nieuw-Zeeland dollars. 

Deze keer namen we gewoon openbaar vervoer voor een rondrit rond het eiland. Highlights: strand, een paar mooie lagunes en een paar wandeltochten op het eiland en "whalewatching". Wij gingen wandelen van de ene kant van het eiland naar de andere kant van het eiland dwars door de bergen heen samen met wat bevriende bootmensen. We genoten ook van de versmarkt en bluesky wifi. 

De mensen op Rarotonga zijn nog steeds heel vriendelijk, open en trots op hun cultuur. Ze hebben een heel relaxte uitstraling. We waren er net in een periode van culturele festiviteiten en de Polynesische cultuur werd in al zijn glorie geėerd. Zelf met een plaatselijke missverkiezing en parade. 

De reden voor het ommetje naar de Cook eilanden waren eigenlijk twee andere eilanden nl: Aitutaki en Palmerston. Om jullie maar een idee te geven, 1 dag excursie naar de wondermooie lagune van Aitutaki kost 500 NZ per persoon vanuit Rarotonga. Palmerston kun je niet op andere manier bereiken dan met je eigen boot. Reden genoeg dus om te wachten op de ideale wind om nm te zeilen naar Aitutaki.  We wisten dat we moesten ankeren net buiten het rif in de oceaan dus dan heb je maar beter weinig wind.  

We hadden geluk. De wind hield zich koest en wij konden ankeren buiten het rif. We zagen er onze eerste bultrug walvis op zo'n 50 meter afstand van onze boot. Arne zag hem zelfs een salto maken.  De lagune van Aitutaki is inderdaad wondermooi en een ideale plaats om de kitesurfen. De passage om het rif binnen te varen was er één van mooiste die ik tot nu toe heb gezien.  We konden er maar een nachtje blijven. De wind kwam op en duwde onze boot naar het rif toe  Na nog een wandeling naar windkant van het eiland zat er niets anders op om te vertrekken naar Palmerston op één nacht varen.

Er stond nog steeds veel wind. In Palmerston kunnen je ook het rif niet binnen met de boot maar er gingen deze keer boeien net buiten het rif om onze Oceana aan vast te maken. In de verte opnieuw bultruggen. De reden waarom we naar Palmerston zeilden was de aparte cultuur. We hebben er in 2015 eens een reportage over gezien. In de 19de eeuw is een man en zijn drie vrouwen komen wonen. Generaties later is het eiland nog steeds onderverdeeld in 3 zones voor de 3 families. Ze zijn wel monogaan maar alles draait rond de drie families. Momenteel wonen er nog 49 mensen. Veel ouderen en kinderen. Tieners moeten naar school in Rarotonga en daarna zetten hun leven verder op één van de grotere eilanden of het vasteland. Veel mensen uit Palmerston wonen in Australië of Nieuw-Zeeland. 

Het ontvangst was wel apart. We werden al van 5 mijl ver opgeroepen op de radio. "This is Palmerston Island radio for sailboat approching Palmerston". We kregen instructies om aan te leggen en een host zou ons verwelkomen. Onze host Edward zat inderdaad al op ons te wachten en hielp ons met aanleggen. Na de verplichte health inspectie en incheck procedure mochten we aan land. Echter niet alleen. Edward nam ons mee in zijn boot en bracht ons naar het eiland waar we een rondleiding kregen. 

In Palmerston hebben ze eigenlijk alles. School, zonnepanelen om gans het eiland van energie te voorzien, genoeg vis, varkens, kippen, kerk, bouw en verbouwmateriaal en zelfs een Blue-sky wifi verbinding.  Een winkel hebben ze niet. Wat ze niet hebben komt 2 à 3 maal per jaar met de boot. Doorop zitten ook hun familieleden die het eiland nog eens komen bezoeken tot aan de volgende boot. Wanneer ze weggaan is moeilijk te voorspellen. Soms hebben ze 4 boten mer jaar, soms 2. Er zijn jaren geweest dat ze maar 1 keer provisie hadden.

Ze hebben niet graag dat de gasten vrij op het eiland ronddwalen. Naast ons was er nog één andere gast, nl. Dan van 'My Dream'. Na de rondleiding kregen we nog een vieruurtje en dan werden we terug naar de boot gebracht.

De volgende dag was het zondag en waren we uitgenodigd voor de lunch na de kerkdienst. Om 9 negen uur stipt werden we opgehaald en om 10 uur begon de dienst. De dienst was wel eens de moeite vanuit culturele nieuwsgierigheid. Ze begonnen met een bedanking en varia. Grappig was dat ze verwezen naar persoon x die 2 boten geleden bij hen was. Wanneer dat was, konden wij enkel maar gissen. De inwoners wisten onmiddellijk over welke periode het ging. Er werd ook 15 minuten aan de yachties (wij dus) besteed. Verder hadden ze een nogal onrealistisch beeld van de ideale wereld die God hen ging geven. Een wereld waarin ze niets moet doen en alles er in overvloed zal zijn. Als intermezzo prachtige maoriliederen, telkens 2-stemmig gezongen.

Na de kerk op naar de lunch. We hadden keus uit vis, vlees, lasagna, pasta en er was zelf ijs als dessert en we mochten er niets voor betalen. Meer nog we kregen heerlijke papegaaivis mee voor onze zeiltocht naar Nuie. Wij hebben dan maar net voor vertrek nog wat spullen, bloem, cornflakes en touw uit onze boot kado gedaan. Liv is al weer een kledijmaat groter geworden en de kledijmaat kleiner kunnen ze hier op Palmerston wel gebruiken. 

Na de lunch was het alweer tijd om te vertrekken. De nacht ervoor was het toch wel woelig slapen en de wind had weer zijn kuren.

Op naar Nuie, zo'n 540 nm verder.

Hasta la vista!